روایت امدادگر از اولین دیدارش با حاج احمد متوسلیان
به نقل از خبرگزاری ایکنا1399/7/3کد خبر 139971029066
مهناز احمدی دستجردی، امدادگر اصفهانی است که روایتهایی از روزهای سخت و صحنههای دردناکی که از جنگ در غرب تجربه کرده، بیان میکند.
(تصویر شماره 1)به گزارش ایکنا؛ مهناز احمدی دستجردی، اهل اصفهان است، دانش آموز دبیرستانی بود که جنگ تحمیلی آغاز شد. او و خواهرش و چند نفر از دوستانش متوجه می شوند که بسیج خواهران اصفهان، دوره های نظامی، عقیدتی و بهداشت برگزار می کند، بنابراین برای ثبت نام اقدام می کنند و در کنار تحصیل در مدرسه، دوره های یادشده را فرامی گیرند و برای دوره های عملی عازم بیمارستان می شوند.
اولین بیمارستانی که خانم احمدی دوره امدادگری را می گذراند، بیمارستان شهید چمران اصفهان است، پس از گذراندن این دوره به صورت رسمی، امدادگر می شود و با پایان امتحات خردادماه و اخذ دیپلم از طریق ستاد مشترک امداد و درمان با برگ مأموریت عازم کردستان شده و در بیمارستان الله اکبر مریوان امدادگری می کند. در ادامه روایت های خواندنی از بانوی امدادگر دفاع مقدس را می خوانید؛
«خیلی کم سن و سال و کم تجربه بودیم، اما انگار یک دفعه جنگ و مسائل آن ما را بزرگ کرد، حتی در نقش نیرو های پرستاری که لیسانس گرفته و تخصص داشتند، توانستیم در کنارشان ایفای نقش کنیم و هر کاری که از دستمان برمی آمد، به ویژه مواقعی که شهر را بمباران می کردند تا عملیات آزادسازی مناطق کردستان، امدادگری می کردیم.
در مریوان که بودم با چهره های بسیار شاخصی آشنا شدم که وقتی از آن ها یاد می کنم و صحبتشان می شود، بغض سراسر وجودم را می گیرد و حرف زدن برایم سخت می شود. فردی مانند احمد متوسلیان که اولین بار در بیمارستان الله اکبر مریوان دیدم و با شخصیتش آشنا شدم. باور کنید من که آن زمان 18 سال بیشتر نداشتم، از عظمت و ابهت متوسلیان احساس کوچکی می کردم، انگار که در زمین فرو می روم. اکنون خیلی دلم می سوزد و غصه می خورم که آدم هایی مانند احمد متوسلیان را در اداره مملکت و پاسداشت ارزش های جنگ نداشته باشیم و اکنون کسانی در کسوت مدیریت حضور دارند که کمتر ویژگی های رزمندگان آن دوران را دارند و یا فراموش کرده اند.
حاج احمد متوسلیان - سال 59 بیمارستان الله اکبر مریوان
شهید حسین ممقانی یکی از دلاورمردانی است که در کردستان و پاوه و مریوان حماسه های فراوان آفرید. او مسئول بهداری لشکر 27 محمد رسول الله ﷺ بود و من در بیمارستان مریوان با او آشنا شدم. یکی از ویژگی های این شهید خستگی ناپذیری و اخلاصش بود و همه از دست پرکاری و تلاش او خسته می شدند و برخی می گفتند؛ مگر جنس این ها از چیست که خسته نمی شوند؛ که پس از مدتی خبر شهادتش را شنیدیم.
همه جای کردستان برایم خاطره است. جنگ های نابرابری که در داخل شهر رخ می داد و بسیار خانمانسور بود. گاهی در مدرسه در کنار بچه ها بودیم و از صدای گلوله متوجه می شدیم که جنگ و درگیری آغاز شده و همه بچه ها از ترسشان جیغ می کشیدند و گاهی تیراندازی ها تا صبح ادامه داشت و مجبور می شدیم تا صبح در مدرسه بمانیم و وقتی صبح به خیابان می رفتیم، زن و بچه و مرد را کف خیابان می دیدیم که به شهادت رسیده اند. در یکی از جنگ ها که در بهمن سال 62 رخ داد، شیفت بعد از ظهر در مدرسه بودیم که جنگ شروع شد و به ما گفتند باید در مدرسه را ببندید و اجازه ندهید کسی از مدرسه خارج شود. چون اگر بچه ها بیرون می رفتند همه آن ها زیر آتش گلوله ها کشته می شدند. در این شرایط هم نگه داشتن 200 دانش آموز در مدرسه بسیار سخت بود. آن هم در سرما و بدون غذا. معلمان همه بچه ها را در چند کلاس جمع می کردند و با دانش آموزان حرف می زدیم، قصه می گفتیم و مشغولشان می کردیم و هر آنچه در بوفه مدرسه بود، برای بچه ها خوراکی تهیه می کردیم. شرایط بسیار سخت بود.
فردای آن روز، در مسیر برگشت از مدرسه شهادت بسیاری را به چشم دیدیم. افشاری راننده کرد آمبولانس که برای رسیدگی به مجروحان آمده بود، خودش شهید شد و از در آمبولانس روی برف و یخ افتاده بود و با وجود اینکه جنازه شهدا را جمع کردند، اما مدت ها خون این شهید و شهدای دیگر روی برف ها به جا مانده بود. شرایط جوی سقز هم طوری بود که برف زیاد می بارید؛ و وقتی آب می شد خون شهدا نیز در خیابان ها جاری می شد و به همین دلیل به بچه ها می گفتم، بی وضو به خیابان ها نروید، خون شهدا ریخته است. دیدن این صحنه ها بسیار دردناک بود.
مدتی پس از امدادگری در مریوان، به اصفهان برگشتم و در آزمون آموزش و پرورش شرکت کردم و به عنوان معلم پرورشی پذیرفته شدم. اولین سال خدمتم در مناطق اطراف اصفهان بود، اما بیقرار برگشتن به مناطق جنگی بودم؛ از این رو امتحانات خرداد دانش آموزان که به اتمام رسید برنامه ریزی کردم تا به منطقه جنگی برگردم، اما خانواده ام از این موضوع ناراحت و نگران بودند. به ویژه اینکه همزمان من و خواهرم به عنوان امدادگر فعالیت می کردیم و طی این مدت برای خانواده ام بسیار سخت گذشت. این بار با برگشتن به منطقه کردستان هم می توانستم امدادگر باشم و هم معلم.
در سال های امدادگری، از سال 61 تا سال 64 در کردستان بودم، مدتی هم در جبهه جنوب و مدتی هم در چایخانه اهواز کار می کردم. چایخانه جایی است که در محله کیانپارس اهواز قرار دارد و قبل از جنگ به صورت یک ورزشگاه بود و پس از جنگ تبدیل به ستاد بازسازی شهید علم الهدی شده بود. مادران، همسران و خواهران شهید، زنان پیر و جوان از استان های مختلف اعزام می شدند و عمدتاً نیز اصفهانی بودند.
لباس های رزمنده ها با کامیون به آنجا منتقل می شد. این لباس ها در آنجا شسته و بازسازی می شدند. گاهی دستان آن ها از تکه های جمجمه و استخوان های شکسته خونی می شد، گاهی هنگام شستن لباس ها در تشت های آب گرم، با تکه هایی از بدن رزمندگان مواجه می شدند و این ها صحنه های بسیار سختی بود. اما مادرانه و خواهرانه و با عشق لباس های رزمندگان را به اصطلاح درزی دوزی می کردند و سپس لباس ها اتو و براساس اندازه از 14 سال تا بزرگتر بسته بندی می شد و به جبهه ها منتقل می شد. در این میان، مادر شهید علم الهدی هم گاهی سر می زد.
من در بخش بسته بندی لباس ها بودم. در واقع چایخانه مانند خط تولید لباس بود و به معنای واقعی، لباس ها بازسازی می شدند. البته در بخشی از این خط تولید، لباس نو هم دوخته می شد. یک نکته جالب در این لباس ها یادداشت هایی بود که پشت لباس رزمنده ها وجود داشت و من و دوستم سعی کردیم تا جایی که فرصت می شود این متن ها در دفترچه ای بنویسیم و من همه آن ها را نگهداری کرده ام. آن زمان همه جمله ها برایم جالب و در اکثر نوشته ها عشق به امام حسین و کربلا مشهود بود و خود را مسافر کربلا یا بهشت می دانستند. امیدوارم روزی بتوانم این دل نوشته ها را منتشر کنم، اما تاکنون مجال نشده است.
البته من در جبهه جنوب نیز مدت کوتاهی امدادگر بودم. یکی از صحنه هایی که در خاطرم هست، هوانیروز دزفول می خواستند ما را به همراه مجروحان به تهران منتقل کنند. فقط من در هلیکوپتر خانم بودم و از طرفی هم وضعیت مجروحان هم طوری نبود که بتوانند بنشینند. هلیکوپتر های بزرگی بود که به آن ها کبری می گفتند، تخت مجروحان را به سقف این هلیکوپتر ها می بستند و تخت ها را روی هم قرار می دادند. بعضی از این مجروحان شوخی می کردند و می گفتند؛ «خانم خیلی بده که ما خوابیدیم و شما نشستید و یا می گفتند ببخشید بی ادبیه ما پامون رو دراز کردیم». البته ناگفته نماند در کنار اینها، بودند کسانی که از درد ناله می کردند، ذکر می گفتند و روضه می خواندند.
بعد از جنگ من معلم آمادگی دفاعی برای دختران بودم. هیچ وقت برای دانش آموزان ابراز نمی کردم که من در منطقه جنگی بودم، در کلاس درس وقتی برای بچه ها درس می دادم برخی از آن ها می گفتند خانم چرا جوری درس می دهید که انگار آنجا بودید؟! چه طور شما این ها را می دانید و از کجا یاد گرفتید؟ و من در پاسخ به آن ها می گفتم که ما هم در بسیاری از فیلم ها و از طریق تلویزیون دیده ام و آموخته ام. یعنی هیچ وقت دوست نداشتم خودم را مطرح کنم، زیرا کسانی بودند که در جنگ آدم های شایسته و بسیار مؤثر بودند که باید از آن ها گفته شود.
اکنون با گذشت این همه سال و دیدن برخی اتفاقات در کشورمان، دلمان شکسته است و نمی توانیم این همه جفا، خیانت و نامردی را باور کنیم. آدم هایی که من به چشمم دیدم و یلی بودند و می توانستند در سازندگی این مملکت نقش داشته باشند، اما رفتند تا ما بمانیم و کشورمان را بسازیم.
انتهای پیامواژه شناسی این خبر (احمد متوسلیان): ▲
احمد متوسلیان یزدی (زادهٔ 15 فروردین 1332 – ربودهشدهٔ 14 تیر 1361) نظامی ایرانی بود که در خلال جنگ ایران و عراق از فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی محسوب میشد و فرماندهی لشکر 27 محمد رسولالله را بر عهده داشت. او فعالیت سیاسیاش علیه سلطنت پهلوی را از دههٔ 1350 آغاز کرد که منجر به دستگیری وی توسط ساواک شد و مدت کوتاهی در سال 1354 را نیز در زندان سپری نمود. متوسلیان یکی از چهار فرد ربوده شده ایران در لبنان در سال 1361 است.
(واژه احمد متوسلیان از دانشنامه آزاد ویکیپدیا)
- امروز پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403 تغییرات نرخ تبادلات دلار با روپیه هند نزولی شد
- شاخص USDGBP امروز -0.37 درصد کاهش را تجربه کرد - پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403
- شاخص DXY در ساعات پایانی امروز 1403/02/06 به خط حمایتی پایین نزدیک شد
- نگاهی به بازار ارز و طلا در 15 روز گذشته - 6 اردیبهشت 1403
- قیمت طلای 18 عیار امروز پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403، 0.513 درصد کاهش داشت