حفظ کلی که با رحلت امام خمینی(ره) به سرانجام نرسید
به نقل از خبرگزاری ایکنا1399/7/4کد خبر 139971356615
(تصویر شماره 1)در منظومه لغات، وقتی به واژه اسارت می رسیم، جز در بند بودن و در حصار سختی و تنگنا قرار گرفتن، چیز دیگری را نمی توان متصور بود و حکایت غریبی است که در آن مظلومانه زیستن و روزگار همراه با مشقت گذراندن به خوبی مشهود و ملموس است.حتی اگر کوتاه هم باشد، بسیار آزاردهنده است، حال اینکه بخواهید 8 سال در بدترین شرایط ممکن در چنگال جماعتی سنگدل قرار بگیری و روی اعتقادات و ارزش های خود استوار بمانی و خم به ابرو نیاوری!یکی از رزمندگان و آزادگان دفاع مقدس در دومین اعزام خود به جبهه و در اولین عملیاتی که حضور پیدا می کند به اسارت بعثی ها درآمدهف این ازاده پرافتخار با حضور در دفتر ایکنا از خاطرات خود می گوید.خودتان را معرفی کنید و بگوئید چگونه برای اولین بار به جبهه اعزام شدید و عکس العمل خانواده تان چه بود؟ غلامعلی کیانی هستم متولد 1346 در تویسرکان همدان، دارای 3 فرزند و بازنشسته سپاه هستم. در ابتدای جنگ در همدان نزد برادر بزرگترم زندگی می کردم و به کارگری و بنایی مشغول بودم، به دلیل حضور برادرم در بسیج و فعالیت هایش در مسجد امام جوادﷺ منطقه چرمسازی که همراهی اش می کردم و با دیدن وضعیت جنگی و آژیرهای قرمز در شهر تصمیم گرفتیم برای اعزام به جبهه اقدام کنم. به سپاه همدان مراجعه کردیم با اعزام برادرم مخالفت کردند و گفتند که باید از خانواده ات نگهداری کنی، من نیز به یکی از دوستانم که آشنا بود مراجعه کردم و او را از تصمیمم باخبر کردم و او نیز برای اینکه مانع اعزامم به جبهه نشوند راهکارهایی را نشان داد، باید مدارکی را ارائه می دادم که دو نفر پاسدار و یک پاسبان آنها را امضا می کردند در شناسنامه ام دست بردم و دو سال آن را بزرگ تر کردم و روزی هم که برای تأیید رفتم کفش پاشنه بلند پوشیدم تا نگویند سن ات کم است. حدود 100 نفر از نیروهای ثبت نامی، قبل از اعزام دوره های آموزش نظامی را در پادگان قهرمان به مدت سه هفته گذراندیم. مراحل را پشت سرگذاشتیم و زمان اعزام رسیده بود که شب قبل از اعزام پدرم از تویسرکان به همدان آمد تا مرا ببیند و از رفتن منصرفم کند، پدرم مداح بود، من هم از این قضیه استفاده کردم و به او مصائب اهل بیت را که همیشه در مداحی هایش ذکر می کرد یادآوری کردم و گفتم من نیز برای امام حسینﷺ در این راه قدم می گذارم و در نهایت پدرم چشمانش پر از اشک شد و مرا در آغوش گرفت و گفت برو، پدری که خیلی سخت و مقتدر بود و احتمال رضایت دادنش را نمی دادم راضی شد تا فردا به جبهه برم، اما برای اینکه نکند دوباره تا صبح منصرف شود شب را به خانه نرفته و در پادگان قدس ماندم و در نهایت نشد که با برادر و خواهرم خداحافظی کنم. اولین اعزام من در تیرماه 61 اتفاق افتاد، روز اعزام حال و هوای خاصی داشت مردم زیادی برای اعزام رزمندگان می آمدند و با گل و اسفند آنها را راهی می کردند. به منطقه عملیاتی غرب می رفتیم، کشیدن جنگ به سمت غرب یکی از تاکتیک های نظامی فرماندهان بود تا دشمن را از جنوب غافل کرده و عملیاتی را در آن منطقه راه اندازی کنند.
چگونه و در کجا به اسارت درآمدید؟ در اعزام بعدی به جنوب و برای عملیات رمضان رفتیم، شب آغاز عملیات فضای جالب و خاصی بود، بچه ها غسل شهادت می کردند، یکی از رزمنده ها را دیدم که در کاغذِ سیگار در حال نوشتن چیزی بود، از او پرسیدم که چه می نویسد و او متنش را برایم خواند که در اصل وصیتنامه ای برای خانواده اش بود اینکه «پدر و مادرم همیشه پشتیبان امام باشید» من هم به او گفتم برایم بنویسد و گفتم 2 تومن بدهی به یک دوچرخه ساز داشتم و از اوخواستم که این نکته را برای خانواده ام بنویسد. همه در تب و تاب عملیات بودیم، آرام و قرار نداشتیم و شور عجیبی در بین رزمندگان وجود داشت. سپاه ثارالله همدان در این عملیات با رمز «صاحب الزمان» زیر نظر سپاه کرمان بود که با هدف آزادسازی بصره به فرماندهی سردار سلیمانی آغاز می شد و ما با افتخار در این عملیات جزء نیروهای سردار بودیم هر چند آن زمان شناختی از ایشان نداشتیم. ما زیر نظر آقای دلاوری مسئول عملیات بودیم. تجهیزات کمی داشتیم و طبق گفته مسئول عملیات قرار بود همچون توپی چهل تیکه در کنار هم باشیم تا کمبود تجهیزات موجب شکست ما نشود. در آن عملیات آرپیچی زن بودم، زمانیکه از منطقه زید و کوشک عبور کردیم ادوات دشمن را می دیدیم و آتش شدت گرفته بود و خیلی شرایط سختی بود، چیز عجیبی که در این عملیات بود شدت بارش تیرها آنقدر زیاد بود و ما تیرهای رسام را می دیدیم که به سمتمان می آمد اما خیلی کم به رزمنده ها اصابت می کرد و این واقعا یک اتفاق خدایی بود، نمیدانم به خاطر عظمت امام بود یا شهدا یا ایمان قوی رزمندگان اما به وضوح امداد و عنایت الهی دیده می شد.
منتظر آوردن برانکارد بودیم که اسیر شدیم نزدیکی های صبح حدود 50 الی 70 کیلومتر پیشروی کرده بودیمف من از ناحیه دست، پا و کمر مجروح و زمین گیر شده بودم، یکی از بهترین رفقایم به نام سرهنگ علی اصغر نادری نیز همراهم بود، دست و پای زخمی مرا بست و گفت تکان نخورید تا با برانکارد برگردم او رفت و کمی بعد قبل از بازگشتش ما به اسارات بعثی ها درآمدیم( سال ها بعد که آزاد شده و به همدان برگشتم نادری را دیدم و از من پرسید غلام کیانی خودت هستی به شوخی گفتم تو رفتی برانکارد بیاوری پس کو؟). همانطور که زخمی ها روی زمین افتاده بودیم در چند متری خود حلبی از آب را دیدم و به سختی و کشان کشان سعی کردم از آن آب به همرزمانم بنوشانم، یکی از زخمی ها که اهل تویسرکان نیز بود خودش را معرفی کرد و گفت من معینی هستم اگر برگشتی خبر مرا به خانواده ام برسان و آدرس منزلش را داد که کمی بعد در همان مکان به شهادت رسید. تنها خوراکی که همراه داشتیم یک کنسرو و یک کمپوت بود از آب کمپوت در دهان 4 الی 5 نفری که در کنارم بودند ریختم، ممانعت می کردند و از من می خواستند که آن را به فرد دیگری بدهم. یک استوار عراقی آمد و از ما پرسید عرب هستید یا فارس که ما گفتیم شیعه و فارس هستیم، ما را به یک سنگر انتقال داد، گفت چیزی ندارم به شما بدهم اگر توانستید تا شب برگردید به خاک خودتان، اما آنقدر از ما خون رفته بود که نتوانستیم برگردیم و چون از میدان مین هم باید عبور می کردیم در همان سنگر ماندیم و اسیر شدیم چراکه توانی برای برگشت در وجود هیچ کدام نبود.
لحظه اسارت چه احساسی داشتید؟ نا امیدی اذییت تان نمی کرد؟ لحظه اسارت هیچ حسی نداشتم و اصلا به سرنوشتم فکر نمی کردم. ما را به بصره بردند و هرچه پول و ساعت و ... همراه داشتیم از ما گرفتند، خیلی تشنه بودیم از آنها طلب «ماء» کردیم، چشمانمان را بسته بودند و چیزی نمی دیدیم با تکان دادن سرم کمی چشم بندم جابه جا شد و یک عراقی با لباس کردی را دیدم که روی صندلی نشسته و در مقابلش و روبروی ما یک تیربار دومتری قرار داده که اگر تکان خوردیم ما را بزند چراکه ترس زیادی از ما داشتند. به دنبال طلب ما برای آب، بشکه های گازوئیل آورده و آن را رویمان ریختند. از آنجا سوار جیپ شدیم که اصلا جایی نداشت و به زور کتک خودمان را در آن جا می دادیم. یکی از دوستان به نام حسن حمزه ای که با ما بود به دنبال این بود که چیزی پیدا کند تا آنان را مورد هجمه قرار دهد اما متاسفانه چیزی پیدا نکرد. به بصره رسیدیم و ما را در شهر چرخاندند، زن های بصره می آمدند لباس هایمان را پاره می کردند، گوجه و آب دهان بر رویمان می انداختند. پس از آن ما را به بیمارستان بصره بردند در ابتدای ورودی عکس صدام را به همراه دخترش نصب کرده بودند. پرستاران خانم که آمدند به داد ما برسند سربازان عراقی اجازه ندادند و به آنان گفتند که اینان مجوس و آتش پرست هستند و شروع به زدن ما کردند، جراحت های ما بسیار شدید شده بود، یک هفته در بیمارستان ماندیم عده ای از پرستاران به دور از چشم سربازان بعثی با ما صحبت می کردند و می گفتند از تبرک امام رضا چیزی با خود ندارید برخی از دوستان تسبیح یا مهری از مشهد داشتند و به آنها می دادند آنان هم هوای مجروحان را داشتند و به صورت پنهانی خوراکی های مقوی به آنان می دادند، اما پرستارانی هم بودند که بسیار بدرفتاری می کردند و مراعات زخمی بودن اسرا را نمی کردند. در آن بیمارستان بسیاری از اسرا که دارای جراحت دست و پا بودند را به راحتی قطع عضو می کردند یکی از پزشکان که ایرانی بود به ما گفت تا آنجا که می توانید تحمل کنید که از اینجا بروید تا دست و پاهایتان را قطع نکنند در اردوگاه صلیب سرخی ها می آیند و اوضاع بهتری خواهید داشت. در آنجا نیز چند تن از رزمندگان که در بیمارستان به صدام توهین می کردند را با آمپول هوا به شهادت رساندند. در پادگان بصره به اردوگاهی که مخصوص عیاشی و رقص سربازان بعثی بود منتقل شدیم که دیوار آن پر از عکس های مبتذل بود و آهنگ های شاد و مخصوص منافقان را پخش می کردند، زمانی که دراز کشیده بودیم از رویمان می دویدند، محاسن پیرمردان را می کشیدند، یکی از نیروهای بعثی تکواندوکار بود و با پا به گردن افرادی که از نظر جسمی سالم تر بودند می زد، افراد را تک تک می بردند و شکنجه می دادند و بر می گرداندند شدت آزارها به قدری بود که 4 یا 5 نفر از دوستان شب ها نگهبانی می دادند تا بقیه بتوانند بخوابند پس از 3 یا 4 شب به سوله ای در بغداد منتقل شدیم، اطلاع نداشتیم که مخوف ترین استخبارات عراق است و از نظر روحی هیچ کجا به اندازه آنجا اذیت نشدیم. مقدار غذایی که برای تمام اعضای اردوگاه می آوردند آنقدر کم بود که به نیمی از آنها نمی رسید. پس از آن ما را برای مصاحبه با رادیو عراق بردند و از قبل سپردند که سخنی اضافه نزنیم و تنها خود را معرفی کنیم و اگر کسی تخطی می کرد او را با کابل می زدند. در بغداد هم ما را در سطح شهر چرخاندند و همه با خشمی عجیب ما را نگاه می کردند. پس از آن در تاریخ 8 آذر 61 به اردوگاه موصل منتقل شدیم 3 یا 4 ماه در اردوگاه موصل 1 بودیم، این را بگویم که عملیات رمضان یکی از عملیات های مظلومانه دفاع مقدس بود که تعداد زیادی در آن به شهادت رسیدند چراکه عملیات لو رفته بود. شرایط و قوانین سختی در اردوگاه بود چند وعده در روز کتک می خوردیم امکانات بهداشتی وجود نداشت، نماز خواندن ممنوع بود و باید نشسته نماز می خواندیم، دعا و مناجات هم همینطور. پس از 3 ماه صلیب سرخ به اردوگاه ما آمد و اطلاعات ما را ثبت کرده و اجازه دادند که برای خانواده هایمان نامه بنویسیم و سهمیه ای ماهانه یک قالب صابون و یک بسته پودر لباس برای ما تعیین کردند و یک مبلغ ناچیز (هزار و 500 فلس معادل 150 تومان ایرانی) را به عنوان حقوق برای ما قرار دادند که با آن نخ و سوزن، بیسکوئیت، خرما یا شیر خشک می گرفتیم، این پول در اختیار مسئول اردوگاه بود. بعد از آمدن صلیب سرخ تقریبا تا 2 هفته وعده شام به وعده غذایی اضافه شده بود اما پس از آن تنها یک وعده و آن هم ناهار به اسرا داده می شد که 3 ماه مداوم یک نوع غذا بود بطور مثال 3 ماه خورشت بامیه 3 ماه باقالی با پوست، 3 ماه پوست پیاز.
(تصویر شماره 2)
(عکس مربوط به دوران اسارت در اردوگاه موصل 1)
اسارت در اردوگاه موصل 3/ یک اردوگاه نمونه در عبادات پس از اسارت 3 الی 4 ماهه در موصل 1، به موصل 3 انتقال داده شدم، در این اردوگاه که نزدیک به 8 سال از عمرم طی شد با افرادی بسیاری همچون سید آزادگان، مرحوم ابوترابی آشنا شدم. از نظر تغذیه و امکانات رفاهی در این اردوگاه در وضعیت بسیار نامطلوبی قرار داشتیم، اما این اردوگاه در اعمال عبادی همچون، نماز شب و دعا و کمک به یکدیگر نمونه بود، اگر دولت مردان ما حداقل 30 درصد اتحاد اسراء را داشتند ایران گلستان می شد، رهبر ما در دنیا نمونه است و به حق نایب امام زمان(عج) است اما متأسفانه با دنیاگرایی برخی از مسئولان همدلی برای رفع مشکلات مردم وجود ندارد. ب سهم بسیار اندک غذا اسرا در اردوگاه سهمیه روزانه غذای ما در آسایشگاه بسیار اندک و حتی در بسیاری مواقع تکراری(یک الی دو ماه یک نوع غذا به ما داده می شد) بود، گاهی اوقات دورچین های غذا همچون سبزی یا میوه نیز به اسرا داده می شد که به حدی کم بود که اسرا آن را به یکدیگر می بخشیدند، خاطرم است در یکی از روزهای ماه رمضان، به هریک از اسراء یک خوشه انگور داده شد که به عنوان میوه یک ماه آنها در نظر گرفته شده بود.
فرار یکی از اسراء در همان روزهای اسارت در اردوگاه موصل 3 به دلیل فرار 2 الی 3 نفر از اسرا از اردوگاه، شرایط موجود که به سختی می گذشت، وخیم تر شد و حفاظت نیروهای عراقی بیش از پیش شد، با فرار این اسرا جیره غذایی بسیار محدود شد و دیگر هیچ کس سیر نمی شد و تنها غذای به اصطلاح بخور و نمیری به ما داده می شد و اکثر اسرا به امراض مختلف روحی و جسمی مبتلا کرده بود، گفتنی است که بعدها متوجه شدیم که یکی از 3 اسراء در حال فرار، در عملیات خود موفق شده و پس از مدتی خود را به اهواز رسانده بود.
(تصویر شماره 3)
(نفر دهم؛ غلامعلی کیانی)
حضور گرمابخش حاج آقا علی اکبر ابوترابی در اردوگاه حاج آقا ابوترابی به واقع رهبر معنوی اسرای ایرانی بود؛ چراکه ایشان دارای شخصیت بسیار بزرگ و اخلاق حسنه و منحصربه فردی بود، تنها حضور این روحانی عارف بود که می توانست اندکی از سختی های اردوگاه و اسارت را برای من و بسیاری از اسراء، آسان کند، به حق می توان گفت که این روحانی آزاده، محور وحدت در اردوگاه بود، او بسیاری از شب ها که اسرا خواب بودند، بیدار بود و به راز و نیاز می پرداخت و در عین حال حواسش به حال جسمی و روحی اسرا نیز بود. اگر آقای ابوترابی نبود ما تلفات و خسارت بیشتری به لحاظ جسمی و روحی در اردوگاه می دادیم، ایشان حالت معنوی پدرانه نسبت به همه اسرا داشت و هر کسی که ایشان را می دید احساس می کرد نزدیک ترین فرد به او در اسارت ایشان است. هرچند که 4 الی 5 جانشین برای ایشان وجود داشت تا در مواقعی که نبودند هدایت و رهبری اسرا را برعهده داشته باشند اما مرحوم ابوترابی خود محور وحدت و انسجام در اردوگاه بود، به همه محبت داشت و تفاوتی بین آزادگان قائل نبود، مرحوم ابوترابی برای آزادگان حکم امام را داشت، برای دین و ایمان آزادگان هم تلاش بسیار می کرد گویی ایشان آمده بود تا محافظ آزادگان باشد.
برگزاری کلاس قرآن و نهج البلاغه در آسایشگاه حاج آقا ابوترابی در آسایشگاه برنامه های مختلف فرهنگی و آموزشی را برنامه ریزی کرده بود که ازجمله آن، آموزش قرآن، نهج البلاغه، مداحی، کلاس های عربی، انگلیسی، فارسی و فعالیت های ورزشی بود که به صورت کاملا مخفی انجام می شد. از آنجا که تعدادی اسراء، دارای صدای خوب و خوشی بودند از آنها به عنوان مربی مداحی برای سایر اسرا استفاده می شد همچنین این افراد در مناسبت های مختلف به مداحی، مناجات و دعا خوانی می پرداختند، گاهی اوقات نیز کلمات دعا را با استفاده از مواد سیاه درون باتری که خالی شده بود بروی کاغذ سیگار نوشته می شد.
حفظ نیمه تمام قرآن در اردوگاه تعداد کتاب های دینی در اردوگاه کم بود که بعد ها با درخواست به صلیب سرخ تعدادی نهج البلاغه و قرآن برایمان آوردند، 2 الی 3 کلاس در این دو حوزه روزانه برگزار می شد که در درس نهج البلاغه هر 6 ماه به یکی از نامه ها، خطبه ها، حکمت ها، اختصاص داشت در این رضا ترابی، خوش نیت و... به عنوان مربیان قرآن کلاس های تجوید و صوت و لحن و... نیز برگزار می کردند. با تلاش های بسیار حاج آقا ابوترابی و همکاری اسرا در جهت برگزاری کلاس های مختلف علمی، فرهنگی و دینی، 250 کم سواد، سواد دار شدند و 500 قاری قرآن و 50 حافظ قرآن نیز در آن دوران تربیت شد، من هم در این میان از قافله عقب نماندم و با تلاش و استمرار در حفظ، توانستم در کمتر از دو سال حافظ 27 جزء قرآن شوم، جرقه و انگیزه حفظ قرآن را حاج آقا ابوترابی در وجودم ایجاد کرد چراکه در کنار انگیزه و روحیه ای که به اسرا می داد به من گفت پس از آزادی از اسارت زمینه دیدار حافظان قرآن با امام خمینی(ره) را فراهم می کنیم، سال 68 با شنیدن خبر رحلت امام خمینی(ره) متأسفانه دیگر دلسرد شدم و مراحل حفظ را نتوانستم به پایان برسانم، ناگفته نماند که اسارت، زمینه مداحی به صورت جدی در آینده را برایم ایجاد کرد و اکنون در عرصه روایت گری جنگ و مداحی فعال هستم.
شکنجه های اسارت در زمان حضور در اردوگاه، اسراء در بازه های زمانی مختلف، برای بازجویی احضار می شدند، خاطرم هست در یکی از روزهای اسارت، برای بازجویی به اتاق مخصوص احضار شدم، در آن مکان زن منافقی همراه با افسران عراقی مطالبی عنوان می کرند مبنی بر آنکه ایران قافیه را باخته و در جنگ شکست خورده، تا روحیه من را خراب کرده و آمار دقیقی اردوگاه به طور خاص اقدامات حاج آقا ابوترابی را از زیر زبان من بکشند، اما من ذره ای کوتاه نیامد و گفتم اگر تک تک انگشتان من را با قیچی بیرون بکشید دست از امام برنخواهم داشت، مأموران بازجویی با شنیدن این کلمات عصبانی شده و شروع به شکنجه دادن من شدند، شکنجه به قدری سخت و درناک بود که تمام آن در ذهنم نماند، بعدها دوستانم گفتند زمان بازگشت از بازجویی بیهوش و با سر و گوشی خونین بودم.
(تصویر شماره 4)
(نفر دوم از سمت راست؛ آزاده غلامعلی کیانی)
بلبل ابوترابی در زمان بازگشت از بازجویی و شکنجه از نظر روحی و جسمی به شدت آسیب دیده بودم در این بین حاج اقا ابوترابی همانند پدری مهربان به درمان جسم و روحم پرداخت به گونه ای که در 3- 4 ماه پس از شکنجه ساعاتی از روز را با ایشان در اردوگاه می چرخیدم و برایشان مداحی می کردم که همین موضوع باعث شد تا به بلبل ابوترابی معروف شوم، ناگفته نماند که مرحوم ابوترابی در این مدت از ارزش های اخلاقی و تزکیه نفس نیز بسیار برایم مطالب ودرس ها عنوان می کرد.
محرم در اردوگاه در ایام محرم و به طور خاص عاشورا، تمام دیوار و پنجره ها با پتوهای مشکی، سپاه پوش می شد، به یاد اسراء کربلا، با پای برهنه در اردوگاه قدم می زدیم، مداحی، روضه خوانی و مقتل خوانی نیز از دیگر برنامه هایمان در ایام محرم بود، این در حالی بود که سربازان و درجه داران عراقی با حقیر شمردن ایران (عجم) و توهین به امام حسینﷺ و اهل بیتﷺ سعی در بی هویت نشان دادن مراسمات و اعتقادات شیعه داشت.
تلخ ترین و شیرین ترین خاطره در اسارت تلخ ترین خاطره زمانی برایم رقم خورد که خبر رحلت امام خمینی(ره) در اردوگاه پخش شد، برای هیچ کس باورکردنی نبود که دیگر امام در بین ما نخواهد بود، پس از شنیدن آن خبر، تا یک هفته کسی غذا نخورد، در میان تنها کسی که توانست ما را در آن شرایط آرام کند و اتحاد میان اسرا را حفظ کند، حاج آقا ابوترابی بود در زمان رحلت امام، 400 هزار تلاوت قرآن انجام شد. شیرین ترین خاطره نیز انتخاب مقام معظم رهبری به جای امام راحل بود،این رویداد به حدی برای ما شیرین و دل انگیز بود که اسراء عکس ایشان را با صابون بروی پتو ها و دیوارها می کشیدند.
زیارت مرقد امام حسین و حضرت علی ﷺ بهمن 57 به عنوان سال آخر اسارتم، صدام دستور داد که تعدادی از اسرا به کربلا و زیارت امام حسین و سپس نجف مشرف شوند ناگفته نماند که این اقدام صدام نیز برای تبلیغ خود و معرفی چهره ای مثبت از خود برای همگان به ویژه صلیب سرخ بود،ما در ابتدا علاقه ای به رفتن نداشتیم نه برای آنکه شوقی برای زیارت نداشته باشیم نه، از آن جهت که صدام به نفع خود و برای تبلیغ رسانه ای خود این سفر زیارتی را ترتیب داده است اما در نهایت با مشورت حاج آقا ابوترابی ما به این سفر معنوی مشرف شدیم.
لحظه آزادی
دو سه ماهی بود که در اردوگاه حرف های نامفهومی از آزاد شدن خود از سوی عراقی های می شنیدیم، از آنموقع که آقای ابوترابی گفته بود شما مهمان امام حسینﷺ هستید تحمل اسارات در خاک عراق برایم خیلی مشکل نبود، همانطور که خیلی به آزادی فکر نمی کردم، اما بهرحال در شهریور سال 69 آزاد شدیم و پس از یک روز قرنطینه در مرز به میهن برگشتیم،
استقبال پر شوری هم در مرز و هم در شهر تویسرکان از ما بعمل آمد، مادرم که برای استقبال از من آمد دسته گلی را به دستم داد و گفت پسرم بخاطر سختی هایی که کشیدی ناراحت نباشی چراکه خدا تو را انتخاب کرده است و تو در راه اسلام رفتی.
اخبار مربوط به (امام حسین) را دنبال کنید:
امدادرسانی آتشنشانان یزد به خودروهای درگیر در فرونشست زمین
مرکز دولتی درمان سوءمصرف مواد بیمارستان امام حسین (ع) افتتاح شد
1500 تخت بیمارستانی به سرانه درمانی البرز افزوده می شود
واژه شناسی این خبر (امام حسین): ▲
حسین بن علی بن ابیطالب (به عربی: اَلْحُسَینُ بْنُ عَلیِّ بْنِ أبیطالِب؛ 3 شعبان 4 هجری قمری / 9 یا 10 ژانویه 626 میلادی – 10 محرم 61 هجری قمری / 10 اکتبر 680 میلادی) امام سوم شیعیان است و پدر سلسلهٔ امامان شیعه دوازدهامامی از سجاد تا حجت بن الحسن و نیز امامان اسماعیلیه بهشمار میرود. او فرزندِ علی بن ابیطالب و فاطمه زهرا و نوهٔ محمد بن عبدالله، پیامبر اسلام، است. او با کنیهاش، اَباعَبدِاللّٰه، نیز شناخته میشود. حسین روز عاشورا در نبرد کربلا کشته شد و بههمین خاطر شیعیان وی را سَیِّدُالشُّهَداء نیز مینامند.
(واژه امام حسین از دانشنامه آزاد ویکیپدیا)
- قیمت طلای 18 عیار امروز پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403، 0.513 درصد کاهش داشت
- قیمت سکه گرمی امروز پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403، 1.449 درصد کاهش داشت
- قیمت یورو (مرکز مبادلات ارزی) امروز ، 0.061 درصد کاهش داشت
- بوشهر با 2 تکانه در صدر جدول تکانه های کشور در چهارشنبه 5 اردیبهشت 1403
- شاخص USDINR امروز 0.07 درصد افزایش را تجربه کرد - چهارشنبه 5 اردیبهشت 1403