فیلم ' پاداش عجیب خدا برای منتظران ظهور

به نقل از خبرگزاری ایکناکد خبر 14003673341400/3/218

واژه شناسی این خبر:
ظُهور در لغت به معنای آشکار شدن و پیدا و ظاهرشدن است و در اصطلاح مذهب شیعه دوازده امامی به ظهور « مهدی موعود » شیعیان به‌کار می‌رود. مفهوم ظهور در یهودیت و مسیحیت و آیین زرتشتی وجود دارد. هندوها انتظار دهمین اَوَتاره با نام کَلْکی یا کَلکین را دارند؛ زرتشت‌ها در انتظار سوشیانت به سر می‌برند؛ یهودیان مسیح ( ماشیح) را نجات دهنده می‌دانند؛ مسیحیان، بازگشت عیسی را به عنوان منجی موعود منتظرند؛ مسلمانان که قائل به ظهور حجت هستند و یکی از القاب مشهور او را موعود می‌دانند.
شیعیان، آن دسته از رخدادها، که براساس پیش‌بینی امامان شیعه، پیش یا در آستانه ظهور مهدی، پدید خواهند آمد را نشانه‌های ظهور می‌نامند. به باور شیعیان، بروز هر یک از این نشانه‌ها، علامتی از نزدیک تر شدن ظهور مهدی (قائم) است، به گونه‌ای که با بروز مجموعه رخدادهای پیشگویی شده و به دنبال آخرین نشانه ظهور، مهدی قیام خواهد کرد.
به باور شیعیان پدیدار شدن یک یا چند نشانه از مجموعه نشانه‌های ظهور، چیزی جز نزدیک تر شدن زمان ظهور را نمی‌رساند. گرچه بسیاری از رویدادها و دگرگونی‌هایی را که امامان شیعه پیدایش آن‌ها را در دوران غیبت کبری پیش‌بینی کرده‌اند، یا شماری از آن‌ها را به عنوان نشانه ظهور شناسانده‌اند، پیش از این به وقوع پیوسته‌اند. مانند این که، شیعیان باور دارند در روایات، از اختلاف در میان امت اسلام ، انحراف بنی عباس و از هم گسستن حکومت آنان، جنگهای صلیبی ، فتح قسطنطنیه به دست مسلمانان درآمدن پرچم‌های سیاه از خراسان خروج مغربی در مصر و تشکیل دولت فاطمیان، وارد شدن ترک‌ها در منطقه جزیره، در میان رودان و عراق امروزی، وارد شدن رومیان در منطقه رمله و شام، رها شدن کشورهای عرب از قید استعمار، بالا آمدن آب دجله و سرازیر شدن آن به کوچه‌های کوفه، بسته شدن پل بر روی دجله، بین بغداد و کرخ، اختلاف بین شرق و غرب و جنگ و خون ریزی فراوان خبر داده شده‌است، که ظاهراً به جز پنج نشانه قطعی و حتمی، که از شش ماه قبل از ظهور یک به یک شروع به رخ دادن می‌کنند، همه یا بسیاری از نشانه‌های دیگر تا به کنون، رخ داده‌اند.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)

واژه شناسی این خبر:
کاشف الحقایق طاهر محقق
ابوعبدالله جعفر بن محمد صادق (به عربی : ابو عبدالله جعفر بن محمدٍ الصّادق؛ ۱۷ ربیع‌الاول ۸۳ – ۲۵ شوال ۱۴۸ ) معروف به امام صادق یا امام جعفر صادق مشهور به رئیس مذهب جعفری و همین‌طور رئیس مذهب شیعه و امام ششم شیعیان دوازده امامی و امام پنجم شیعیان اسماعیلیه بعد از پدرش محمد باقر و قبل از پسرش موسی کاظم می‌باشد. او از جانب پدر از نسل علی بن ابیطالب و از جانب مادرش ام‌فروه از نسل محمد بن ابوبکر می‌باشد.
صادق تقریباً تمامِ ۶۵ سال عمر خود را، که بالاترین عمر در میان ائمه شیعه است، را در مدینه گذراند. جز سفرهای محدودی که پدرش محمد باقر را همراهی می کرد. در یکی از این سفرها که به قصد حج صورت گرفته بود، صادق در دفاع از امامت پدرش محمد باقر سخنرانی کرد که موجبات ظن هشام بن عبدالملک و احضار او و پدرش به شام را در پی داشت.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)

واژه شناسی این خبر:
محمّد بن حسن عسکری ( عربی : محمّد بنِ الْحسنِ الْعَسکَری ‎؛ زادهٔ ۱۵ شعبان ۲۵۵ یا ۲۵۶ هجری قمری) معروف به حُجَّتِ بنِ الْحَسَن ، بنابر باور شیعیان دوازده‌امامی ، دوازدهمین و آخرین امام و همان مهدی موعود است. او فرزند حسن بن علی عسکری ، امام یازدهم شیعیان، و همچون پیامبر اسلام نامش محمد و کنیه‌اش ابوالقاسم است. «امامِ زمان»، «صاحبُ الزَّمان»، «ولیِّ عَصر»، «قائمِ آلِ محمد» و «مَهدیِ موعود» از القاب مشهور اوست. در باور کنونیِ شیعهٔ دوازده امامی، حجّت بن حسن در نیمهٔ شعبان سال ۲۵۵ یا ۲۵۶ ه‍.ق در سامرّا زاده شد؛ او در پنج سالگی و پس از مرگ پدرش به امامت رسید. پس از درگذشت حسن عسکری، مهدی تنها از طریقِ چهار سفیر یا نایب با شیعیان تماس می‌گرفت. البته بررسی‌های تاریخی نشان می‌دهد که از آغاز، تعداد وکلا محدود به چهار تن نبوده و اصطلاح نیابتِ خاص در قرن‌های چهارم و پنجم هجری توسط علمای شیعه مانند شیخ طوسی و برای تبیینِ غیبت صغری ایجاد شده‌است. پس از یک دورهٔ هفتاد ساله — موسوم به غیبت صغری — و با مرگ علی بن محمد سَمَری ، چهارمین نایب امام دوازدهم شیعه، بار دیگر حیرت شیعیان را فراگرفت. آن‌ها سرانجام در سدهٔ پنجم به تبیینی عقلی در کلامِ شیعه از غیبتِ امام دست یافتند. به‌باور شیعیان ، پس از دوران سُفَرا(نایبان خاص)، شیعیان با مهدی به‌طور مستقیم در ارتباط نیستند و این دوران را اصطلاحاً غیبت کبری می‌نامند. پس از پایان دورهٔ غیبت، وی با عنوان مهدی قیام خواهد کرد و او کسی خواهد بود که توسط وی حق و عدالت بار دیگر به پیروزی خواهد رسید.
پس از مرگ حسن عسکری، امام یازدهم شیعیان، در سال ۲۶۰ ه‍.ق و سن ۲۸ سالگی، از آنجا که حسن عسکری برخلاف سایر امامان شیعه — که در زمان حیات‌شان جانشین بعدی را تعیین کرده بودند — به‌طور علنی جانشینی برای خود برجای نگذاشته بود، بحرانِ فکری و اعتقادیِ بزرگی در میان پیروانِ امام شیعه به‌وجود آمد. در این دوران که به «سال‌های حیرت» موسوم است، شیعیان به فرقه‌های متعددی منشعب شدند. عده‌ای از شیعیان اعتقاد داشتند که از حسن عسکری فرزندی باقی نمانده‌است یا این فرزند در گذشته‌است؛ بسیاری از شیعیان امامت جعفر برادر حسن عسکری را پذیرفتند و گروه‌هایی نیز متوجه فرزندان و نوادگان امامانِ نهم و دهم شیعه شدند. اما اصحابی از حسن عسکری چنین گفتند که «وی پسری داشته که جانشینی مشروع برای امامت است». طبق گفتهٔ این اصحاب مانند عثمان بن سعید ، نایب و وصی حسن عسکری، این پسر مخفی نگاه داشته شده بود، چرا که ترس آن می‌رفت که توسط دولت دستگیر شود و به قتل برسد. دیدگاه این گروه که در ابتدا دیدگاهِ اقلیتِ شیعه بود، به‌مرور به دیدگاه تمامیِ شیعیانِ امامی تبدیل شد که شیعیانِ دوازده امامیِ فعلی هستند.
از دیدگاه رایج تاریخی، باور به دوازده امام و اینکه امام دوازدهم همان مهدی موعود است به‌طور تدریجی در میان شیعیان تکامل یافت. در مقابل جاسم حسین می‌گوید طبق شواهد احادیثی مبنی بر آنکه امام دوازدهم همان قائم موعود خواهد بود پیش از وفاتِ حسن عسکری در سال ۲۶۰ ه‍.ق مطرح بوده‌است. به‌نظر می‌رسد مدتی طول کشید تا این نظریه به صورت‌بندیِ نهاییِ خود برسد و پس از آن هم توجیه‌ها و تبیین‌های دینی گسترده‌ای در موردش ارائه شد. شیعیان با دو رویکردِ حدیثی و کلامی به تبیین نظریهٔ غیبت برخاستند. کلینی (و. ۳۲۹ ه‍.ق/۹۴۱ م). در احادیثِ بابِ غیبتِ کتاب اصول کافی — که در خلال دورهٔ سفرا (موسوم به غیبت صغری ) گرد آورد — به موضوع غیبت و علت آن پرداخت. به‌خصوص نعمانی در کتاب الغیبة به تبیین نظریهٔ غیبت از طریق احادیث پرداخت و او برای نخستین بار اصطلاحاتِ «غیبت صغری» و «غیبت کبری» را به کار برد. پس از وی ابن بابویه (و. ۹۹۱–۹۹۲) در کتاب کمال الدّین در خصوص گردآوریِ احادیثِ مربوط به امام دوازدهم و غیبت وی کوشید. از دیگر سو، متخصصانِ علم کلام از جمله شیخ مفید (و. ۴۱۳ ه‍.ق/۱۰۲۳ م). و شاگردانش به‌خصوص سید مرتضی (۱۰۴۴–۱۰۴۵) به تدوین نظریاتِ کلامیِ امامت، جهتِ تبیینِ ضرورتِ وجودِ امامِ زنده در شرایط غیبت پرداختند.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)