ویلچر نشینی نمادین مسئولان، به درک مشکلات معلولان کمک می کند

معلولیت  نوعی کمبود یا فقدان توانایی ناشی از اختلال  است که به تعریف سازمان بهداشت جهانی (WHO)، فعالیت فرد را برای انجام امری به روش افراد عادی، محدود می کند یا دامنه فعالیت وی را از حالت طبیعی خارج می نماید.

طبق برآود سازمان بهداشت جهانی تقریباً  10 درصد جمعیت جهان را افراد دارای معلولیت تشکیل می‌دهند و اگر این گروه را  با جمعیت سالمندان که با محدودیت‌ها و مشکلات  مشابه معلولان مواجه‌اند، جمع کنیم، نزدیک به بیست درصد جمعیت جهان را در بر می‌گیرند.

هر چند برخی از معلولیت ها در اثر حادثه یا تصادف بروز می کنند، ولی تلاش های پزشکی برای پیشگیری از معلولیت های مادر زادی سال هاست با جدیت پیگیری می شود. با این حال علی رغم تمام اقدامات برای پیشگیری متاسفانه افراد دارای معلولیت گروه قابل ملاحظه و فزاینده‌ای را در دنیای امروز تشکیل می‌دهند. در غالب کشور‌های جهان از هر ده نفر لااقل یک نفر از نظر جسمی ذهنی یا اختلالات حسی معلول است. متاسفانه معلولان گروه همگنی را تشکیل نمی‌دهند، برای نمونه افرادی که نقص در بینایی، شنوایی، اختلال در تکلم یا یادگیری و یا محدودیت در تحرک دارند و نیز معلولان به اصطلاح دارویی با موانع و مشکلات و مسائل مختلفی رو به رو هستند که باید به روش‌های متفاوت و با امکاناتی مجزا بر معلولیت خود غلبه کنند.

در کشور ما نیز، بعد از انقلاب اسلامی و بروز جنگ تحمیلی تعداد افرادی که از معلولیت‎های مختلف رنج می‎برند به فزونی گرایید و شمار بسیاری از هموطنان ما که به درجه پر افتخار جانبازی نائل شدند در زمره افراد توان خواه جامعه قرار گرفتند. آمار بالای معلولیت های ناشی از تصادفات نیز در افزایش تعداد معلولان جامعه تاثیر بسزایی گذاشته است.

فلذا آمار معلولیت در کشور سیر صعودی پیدا کرده است. این روزها سالمندان،جانبازان و معلولان در جامعه با دشواری‎ها و گرفتاری‎های زیادی دست و پنجه نرم می‎کنند: عبور و مرور، خرید از فروشگاه ها، سوار شدن یا پیاده شدن از خودرو،  عبور از پل هوایی، ورود به اماکن دولتی یا ساختمان‎های چند مرتبه و سایر مشکلات ریز و درشت دیگر که پرداختن به همه آنها از حوصله این مقال خارج است، اما یکی از اساسی‎ترین مشکلات معلولان در حال حاضر نبود گذرگاه، پیاده‎رو و پل مناسب برای عبور جانبازان و معلولان در اکثر معابر عمومی شهرهای کشور است. تا جایی که بسیاری از توان خواهان  به تنهایی قادر به تردد در سطح پیاده‎روها و عبور از عرض معابر شهری نیستند.

ای کاش مسئولان شهری هر از گاهی با معلولان همدری کنند و با سوار شدن بر روی ویلچر در معابر شهری احساس معلولان را درک کنن یا سعی کنند با استفاده از عصای سفید در پیاده رو مسیر یابی کنند و چند متری طی طریق کنند. شاید این «احساس معلولیت» باعث شود در ساخت و سازها یا ضرورت اجرای دقیق بخشنامه های مربوط به معلولان و سیاست گذاری در جهت دسترسی این قشر به خدمات جمعی، جدیت بیشتری به خرج دهند تا جانبازان و معلولان جامعه و در مجموع جمعیت توان خواه جامعه دستکم در عبور و مرور و تردد های روزمره رنج کمتری تحمل کنند.