نگاهی به کمدی متفاوت 1401

محمدعرفان صدیقیان ' «پالتو شتری» ساخته مهدی علی میرزایی به عنوان یک کمدی متفاوت در سینمای کلیشه زده 1401، ویژگی های جالب توجهی دارد.

به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛  ارائه چنین نقش هایی به پختگی کامل رسیده است. فرید در «پالتو شتری» را نمی توان شخصیتی یکسره تیپیکال دانست. حتی برعکس، نویسنده تلاش خود را کرده تا پرسوناژی خلق کند که در زمره کاراکترهای کلیشه ای نبوده و رویارویی با او برای مخاطب تازگی داشته باشد. اما درخشانی با درکی درست از این شخصیت، رویکردی شبه تیپیکال را در واجهه با او را در پیش گرفته و با استفاده از بزارهایی چون بیان و بدن، قرائت شخصی خود را از «فرید» ارائه نموده است. برداشتی که البته برای همراهی مخاطب عام که دارای پیش فرضی ذهنی نسبت به این بازیگر است جذاب تر بوده و او را هر چه بیشتر به برقراری ارتباط با فیلم تشویق می کند. بانیپال شومون نیز که عمده کارنامه کاری اش را آثار مربوط به حوزه تئاتر تشکیل داده است توانسته تجربیات پیشین از حضور روی صحنه نمایش را به قاب تصویر منتقل کند و حضوری گیرا و موثر داشته باشد. همچنین نباید از بازیگرانی چون پریویش نظریه و شاهرخ فروتنیان غافل شد که جلوه ای متفاوت از خود را نسبت به نقش آفرینی های پیشین شان ارائه کرده اند. تلاش علی میرزایی برای خلق اثری متفاوت در ژانر کمدی قابل تقدیر است، اما در نهایت او موفق نمی شود خروجی کاملا قوام یافته از اثرش ارائه کند و «پالتو شتری» در متن و کارگردانی دارای خام دستی هایی است. برای نمونه نویسنده تلاش کرده است تا فیلمنامه را در ساختار و چارچوب کلاسیک و به شکل سه پرده ای به نگارش درآورد، اما با توجه به زمان فیلم، در جای نمایی نقاط عطف، تایمینگ دقیقی را رعایت نکرده است و به همین دلیل در برخی مقاطع، فیلم برای مخاطب خسته کننده می شود و این انفصال او از فضای کلی اثر به دنبال دارد. با این وجود، فضای پر حرارت و بهره گیری از ریتم مناسب در مسیر پیشرفت روایت باعث می شود همچنان رغبت لازم برای دنبال کردن اثر در میان مخاطب وجود داشته باشد. فیلمساز در پایان نیز نمی تواند خود را از قضاوت دور نگه دارد و برای انتقال پیام نهایی اثرش، آشکارا حمایت خود را از فرید اعلام می دارد و سادگی و خلوص او را می ستاید. همچنین از میان تئوری های گوناگون فلسفی که همچون مسیری پیچ در پیچ راه زندگی اصیل را به بی راهه کشانده اند، دستیابی به عمق مفهوم «زندگی» و «زیستن» را در ساده ترین صورتش می بیند و بهره گیری های فلسفی برای داشتن زندگی بهتر را، مردود شمرده و نکوهش می کند که این مسئله با توجه به پیشینه پژوهشی فیلمساز در مباحثات فلسفی، دارای اهمیت فرامتنی می شود که جای تٲمل دارد.

انتهای پیام//