محل فرود روی ماه در ماموریت «آرتمیس۳»/ عکس

به نقل از خبرگزاری تحلیلی ایران1401/12/27کد خبر 1401c127598

واژه شناسی این خبر (ماه):
ماه تنها قمر طبیعی زمین است. این قمر با حدود یک چهارم قطر زمین تقریباً برابر عرض استرالیا است. ماه بزرگترین قمر طبیعی در منظومه شمسی نسبت به اندازه بزرگی سیاره ای که به دور آن می چرخد، می باشد. این قمر پنجمین قمر بزرگ در منظومه خورشیدی است. به طور کلی ماه بزرگتر از هر سیاره کوتوله شناخته شده است. ماه یک جرم سیاره ای است که یک جسم سنگی متمایز را تشکیل می دهد و آن را به یک سیاره اقماری تحت تعاریف ژیوفیزیکی این اصطلاح تعریف می کند. ماه فاقد هر گونه اتمسفر ، هیدروسفر یا میدان مغناطیسی قابل توجهی است. گرانش سطحی آن حدود یک ششم گرانش زمین است (۰٫۱۶۵۴ گرم). قمر مشتری آیو تنها قمر منظومه خورشیدی است که گرانش و چگالی سطحی بالاتری نسبت به ماه دارد. گردش به دور زمین در فاصله متوسط ۳۸۴۴۰۰ کیلومتر (۲۳۸۹۰۰ مایل)،[۱۸] یا حدود ۳۰ برابر قطر زمین، تأثیر گرانشی آن اندازه زمانی روز زمین را طولانی می کند و محرک اصلی جزر و مد زمین است. گردش ماه به دور زمین یک دوره تقریبی ۲۷٫۳ روزه دارد. در طول هر دوره سینودیک ۲۹٫۵ روزه، مقدار سطح قابل مشاهده ای که توسط خورشید روشن می شود از صفر تا ۱۰۰٪ متغیر است و در نتیجه فازهای قمری که اساس ماه های یک تقویم قمری را تشکیل می دهند، ایجاد می شوند. ماه به صورت جزر و مدی به زمین قفل شده است، به این معنی که طول یک چرخش کامل ماه روی محور خود باعث می شود که همان سمت آن (سمت نزدیک) همیشه رو به زمین باشد و روز قمری کمی طولانی تر مانند روز سینودی است. دوره زمانی. با این حال، ۵۹٪ از کل سطح ماه را می توان از زمین از طریق تغییر در پرسپکتیو به دلیل رخ گردی مشاهده کرد. پذیرفته شده ترین توضیح مبدأ نشان می دهد که ماه حدود ۴٫۵۱ میلیارد سال پیش، اندکی پس از زمین، از قطعات ناشی از برخورد غول پیکر بین سیاره و جسم فرضی به اندازه مریخ به نام Theia شکل گرفت. سپس به دلیل برهم کنش جزر و مدی با زمین به مدار وسیع تری فرورفت. سمت نزدیک ماه با ماریاهای آتشفشانی تیره ("دریاها") مشخص شده است، که فضاهای بین ارتفاعات پوسته درخشان باستانی و دهانه های برخوردی برجسته را پر می کند. بیشتر حوضه های ضربه ای بزرگ و سطوح مادیان تا پایان دوره ایمبریا، حدود سه میلیارد سال پیش، در جای خود قرار داشتند. سطح ماه نسبتاً غیر انعکاسی است، با انعکاس کمی روشن تر از سطح آسفالت فرسوده. با این حال، به دلیل داشتن قطر زاویه ای بزرگ، ماه کامل درخشان ترین جرم آسمانی در آسمان شب است. اندازه ظاهری ماه تقریباً مشابه اندازه خورشید است و به آن اجازه می دهد در طول یک خورشید گرفتگی کامل، خورشید را تقریباً به طور کامل بپوشاند. هم برجستگی ماه در آسمان زمین و هم چرخه منظم مراحل آن، ارجاعات فرهنگی و تأثیراتی را برای جوامع بشری در طول تاریخ فراهم کرده است. چنین تأثیراتی را می توان در زبان، نظام های تقویمی، هنر و اسطوره ها یافت. اولین جسم مصنوعی که به ماه رسید، فضاپیمای بدون خدمه لونا ۲ اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۵۹ بود. به دنبال آن اولین فرود موفقیت آمیز توسط Luna 9 در سال ۱۹۶۶ انجام شد. تنها ماموریت های انسانی در ماه تا به امروز، برنامه آپولو ایالات متحده بوده است که دوازده فضانورد مرد را بین سال های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ بر ماه فرود آورد. این ماموریت ها و بعداً بدون سرنشین. سنگ های ماه برگشتی که برای ایجاد درک دقیق زمین شناسی از منشأ ماه، ساختار داخلی و تاریخ بعدی استفاده شده اند.

(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)

واژه شناسی این خبر (فناوری فضایی):
فناوری فضایی به مجموعه دانش ها و فناوری های مرتبط با بررسی فضای اطراف کره زمین گفته می شود. شناخت فضای پیرامون، موشک ، ماهواره ، اعزام انسان به فضا، شاتل ، ایستگاه های فضایی و غیره از شاخه های فناوری فضایی محسوب می شوند.
فضای بیرونی (که کل دنیا منهای کره زمین است) چنان محیط ناشناخته ای است که تلاش برای کار با آن، به ناچار انسان را به سمت تکنیک ها و دانش های پیشرو سوق می دهد. اغلب فناوری های جدیدی که از فعالیت های مرتبط با فضا سرچشمه گرفته یا بر اثر آن ها شتاب پیدا کرده اند، بعداً در فعالیت های اقتصادی دیگر مورد بهره برداری قرار می گیرند.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)