«من فقط چهارده سال داشتم» در مازندران منتشر شد
به نقل از خبرگزاری کتاب ایران1401/12/28کد خبر 1401c1317019
شهید رمضان قاسمی در سال 1346 در روستای «کوهی خیل» از توابع شهر جویبار به دنیا آمد و در تیرماه سال 1360 با اینکه سن کمی داشت برای اعزام به جبهه ثبت نام کرد اما یک هفته بعد، مسئول پذیرش، به خاطر سن کم قبول نکرد او را به جبهه بفرستد و رمضان قاسمی 14 ساله چاره در این دید که شناسنامه اش را دست کاری کند تا بتواند به جبهه برود. این بار برای رسیدن به هدف، از بسیج ساری ثبت نام کرد و در آبان سال 60 راهی جبهه شد.
این رزمنده 14 ساله در عملیات رمضان در حالی که 16 سال داشت با موج شدید گلوله تانک، مجروح شد. پس از 13 روز بیهوشی، به هوش آمد و متوجه شد به چشم، کمر، نخاع و پاهایش آسیب وارد شده است.
رمضان قاسمی در حالی که طبق نظر پزشکان در انتظار معلولیت مادام العمر بود اما مورد عنایت امام رضا (ع) قرار گرفت و شفا یافت. او در حالی که ناامید بود به حرم امام رضا (ع) رفت و در سومین شب حضور در کنار پنجره فولاد در خواب دید کسی به او می گوید «شما بروید خانه، 10 شب از خانه بیرون نیایید، شب ها که می خوابی قرآن را بالای سرت بگذار».
10 شب گذشت و خبری از وعده ای که در خواب به او داده بودند نشد، یادش آمد فراموش کرده قرآن بالای سر بگذارد. قرآن را بالای سر گذاشت و همان شب دوباره خواب دید در حرم امام رضا (ع) است، کسی را دید که پشت پنجره فولاد به او می گوید «بلندشو». رمضان قاسمی به آن شخص می گوید«نمی توانم، فلج هستم». شخص به سمت دیگر پنجره فولاد آمد و برای او قرآن خواند و بر مهره ها، ستون فقرات و پاهای رمضان قاسمی دست کشید. شخص دوباره گفت«بلند شو» و باز شنید که «نمی توانم». آن شخص باز تکرار کرد«می توانی راه بروی». اینگونه بود که رمضان قاسمی، شفای خود را از امام رضا (ع) گرفت.
این کتاب حاصل 30 ساعت مصاحبه با شهید رمضان قاسمی در سال 98 است و در روزهای پایانی سال 98 جانباز رمضان قاسمی به درجه شهادت نائل آمد.
رمضان قاسمی سال ها در کسوت معاونت اجتماعی نیروی انتظامی مازندران خدمت کرد و اصحاب رسانه مازندران همواره از او به نیکی یاد می کنند.
واژه شناسی این خبر (چاپ):
چاپ را در اصطلاح، انتقال مطالب شامل نوشته ها، تصاویر، اعداد و علایم بر روی یک حامل فرم و انتقال آن بر روی یک سطح چاپ شونده و تکثیر آن به شمارگان زیاد می گویند.
واژهٔ چاپ و صورت قدیمی تر آن «چهاپ» را برگرفته از واژهٔ مغولی چاو دانسته اند که به معنای «فشردن سطحی بر سطح دیگر» است. همچنین «چاپ» در تُرکی به معنی کوبیدن یا حرکت مداوم همراه با کوبش است. چاپ در لغت به معنای نقش، اثر، مُهر و نشان آمده است و در متون مختلف کلمات طبع ، باسمه ، و تافت به عنوان مترادف آن به کار رفته است.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)
واژه شناسی این خبر (کتاب):
کِتاب به پارسی سره نَسک یا نَبیگ مجموعه ای از برگه های نوشته شده، مصوّر، چاپ شده یا صفحه های خالی (صفحه سپید و نانوشته) است؛ که میتواند از جوهر، کاغذ (ورق)، پوست حیوانات یا مواد دیگر (چسب، نخ و…) ساخته شود.
معمولاً از یک طرف (سمت راست یا چپ) به یکدیگر محکم شده یا وصل می شوند.
هر برگه در کتاب، ورق و هر سمت یا روی هر ورق، صفحه نامیده می شود.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)