محبت اهل بیت(ع) معرفت و شناخت آنان است و شاعران برجسته ترین عناصر فرهنگی در انتقال معارف اهل بیت (ع) هستند.

به نقل از خبرگزاری کتاب ایران1402/3/5کد خبر 1402316228

واژه شناسی این خبر (جشنواره):
جشنواره یا فستیوال (به فرانسوی : Festival ) به روز یا دوره ای از جشن ها یا آیین ها ، یا به تعدادی از رویدادهای فرهنگی (مانند نمایش و بررسی فیلم ها) که در یک مکان خاص رخ می دهد گفته می شود. جشنواره از دل جشن بیرون آمده است و ریشه های آن به دوران باستان بازمی گردد و بیشتر جنبه مذهبی داشته است و به مرور زمان جنبه های دیگری نیز یافته است و امروزه در بیشتر جشنواره ها جنبه های هنری و فرهنگی چشمگیر است.
یک. واره یعنی نوبت، مرتبه - به قول رودکی سمرقندی : گُل دگر ره به گلستان آمد/ واره باغ و بوستان آمد واره وقتی به آخر اسم ملحق شود معانی مختلفی پیدا می کند از جمله " نوبت شادی " دو. جَشن یعنی مجلس شادمانی، محفل نشاط - ضیافت - سُرور و شادی. [ نیازمند منبع ] جشنواره یا فستیوال برگزاری مراسمی است که برگزارکنندگانش می خواهند اتفاق خوشایندی که مثلاً سال پیش در عرصه های مختلف علمی، هنری، فرهنگی، صنعتی و نظایر آن رخ داده است، امسال مورد معرفی و تجلیل و تمجید قرار دهند. سخنرانان جشنواره می توانند در باب موضوع جشنواره صحبت کنند با این تفاوت که مطالب باید به سوی معرفی و تجلیل و تمجید میل داشته باشد. در برخی دیگر از جشنواره ها به بزرگداشت یا تجلیل از محصولی خاص پرداخته می شود یا با معرفی جوایزی فصلی برای تشویق عموم در شرکت و مشارکت در رویداد خاصی تلاش می شود.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)

واژه شناسی این خبر (شعر):
شعر ، سرود ، چامه یا چکامه شاخه ای از ادبیات است که از ویژگی های زیبایی شناختی و اغلب ریتمیک زبان استفاده می کند. دهخدا در یادداشت های خود دربارهٔ شعر چنین می نویسد: «چکامه، چغامه، چامه، نَشید، نظام، سخن منظوم، منظومه، قریض. ظاهراً ایرانیان را قِسمی سرود یا شعر بوده و خود آنان یا عرب آن را «هَنَیمَه» می نامیده اند. قدیم ترین شعر ایران که به دست است گاتاهای زرتشت می باشد که نوعی شعر هجایی محسوب می شود».
شاعران و منتقدان، تعریف های گوناگون و بی شماری از «شعر» ارایه داده اند. در تعریف های سنتی دربارهٔ شعر کهن فارسی ، ویژگی اصلی شعر را موزون و آهنگین بودنِ آن دانسته اند. در تعریف هایی دیگر، با دانش، فهم، درک، ادراک و وقوف یکی انگاشته شده است. دهخدا در فرهنگ لغت خود به تعاریف علمای عرب نیز اشاره کرده و می نویسد: «نزد علمای عرب کلامی را شعر گویند که گویندهٔ آن پیش از ادای سخن قصد کرده باشد که کلام خویش را موزون و مقفی ادا کند و چنین گوینده ای را شاعر نامند ولی کسی که قصد کند سخنی ادا کند و بدون اراده سخن او موزون و مقفی ادا شود او را شاعر نتوان گفت».
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)