گذاری بر مفهوم هویت در عصر سلطه امر مجازی

خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، ترجمه کامران برادران: زمان به قدری سریع در حال تغییر است که دشوار است بدانیم که از کجا می توان مسئله هویت مدرن را حل کرد. سوالاتی که باید به آنها پاسخ داد در راه رسیدن به آن سوال، شاهد هستیم که حتی ممکن است خود ماهیت این پرسش نیز دچار دگرگونی شود. اما یک روز بعد از ظهر، یکی از همکارانم توانست این بحث را به نتیجه برساند. این همکار که اسمش را می گذاریم «دیمیتری» توضیح داد که شب قبل تا دیروقت بیدار بوده و تمام اوقات فراغت خود را صرف یک بازی نقش آفرینی چند نفره آنلاین کرده است، بازی ای که عملا حیات دوم او محسوب می شود. او در آن زندگی موازی به عنوان یک آواتار زندگی می کرد، کسی که دارای انباری از سلاح های مجازی و درجه نظامی بود که با پول نقد واقعی خریداری شده بود. همکارم همچنین یک یدک کش داشت که در آن به ماهیگیری می رفت. اما همه چیز دریانوردی نبود. وقتی به من گفت که تنش های فزاینده ای بین زندگی واقعی و مجازی اش وجود دارد، چهره اش درهم رفت. در اکنش، فقط می توانستم پلک بزنم و اخم کنم. سعی کنید وضعیت را به خوبی درک کنید. دیمیتری وضعیت را بسیار جدی می گرفت: هم زندگی اش برایش ارزش داشت، هم از نظر عاطفی و هم از لحاظ مادی روی هر دو سرمایه گذاری می کرد، و در حالی که یکی سنگینی و وظیفه معامله فیزیکی را بر دوش می کشید. هویت دیگر او همچو سرزمین عجایب بود که در آن انگیزه های مهارنشده اش می توانست جولان هد. با این حال، مشخص شد که رابطه با یک آواتار همچنان رابطه با یک شخصیت و به همین ترتیب، یک هویت انسانی است. این مسئله از برخی جهات ساده و در برخی جهات دیگر پیچیده است. اگر روان شناسی را کنار بگذاریم، می توانیم لایه های فلسفی را در این مسئله ببینیم که چه بسا به پرسش هایی جدید درباره ماهیت هویت ختم شود. ما معمولاً تمایل داریم به زندگی مجازی دیمیتری به عنوان یک هویت جداگانه اشاره کنیم، اما با شنیدن صحبت های او به نظر واضح می رسید که این ماهیت مجازی نیز به یک اندازه هویت انحصاری او است. پرسشی که این مسئله پیش می کشد بسیار جالب توجه است: آیا باید هویت کسی مثل دیمیتری را صرفا مبتنی بر حیات فیزیکی و عینی او بدانیم یا آن که زندگی مجازی وی نیز می تواند چنین برچسبی را بر پیشانی داشته باشد؟ یا این که باید این مجازیت را صرفا بخشی از خیال پردازی های فرد دانسته و آن را کنار بگذاریم؟ فناوری اطلاعات به قدری بخشی از زندگی روزمره شده است که بر هویت انسان (که به عنوان شخصیت درک می شود) تأثیر می گذارد. بسیاری معتقدند که دو تحول تأثیر بسیار زیادی در این زمینه دارند. اولین مورد این است که فناوری های اطلاعات شروع به تبدیل شدن به بخشی از بدن ما می کنند و به عنوان فناوری های مصنوعی عمل می کنند که عملکردهای بیولوژیکی را تصاحب یا تقویت و انسان ها را به سایبورگ تبدیل می کنند و در نتیجه ماهیت انسان را تغییر می دهند. توسعه دوم، ظهور هویت های مجازی است، یعنی هویت هایی که مردم به صورت آنلاین و در جهان های مجازی اختیار می کنند. این تحول سوالاتی را در مورد ماهیت هویت و خود و تحقق آنها در آینده ایجاد کرده است. مطالعات فلسفی درباره سایبورگ ها سه سوال اصلی را مورد توجه قرار داده است: سوال مفهومی چیستی سایبورگ ، سوال تفسیری و تجربی در مورد اینکه آیا انسان ها سایبورگ هستند یا در حال تبدیل شدن هستند و سوالات هنجاری در مورد اینکه آیا تبدیل شدن به سایبورگ برای انسان خوب یا مطلوب است. . اصطلاح «سایبورگ» در سه معنای گسترده به کار رفته است. تعریف سنتی سایبورگ عبارت است از موجودی متشکل از هر دو سیستم ارگانیک و مصنوعی، که بین آنها کنترل بازخورد وجود دارد، با سیستم های مصنوعی که از نزدیک رفتار سیستم های ارگانیک را تقلید می کنند. در یک مفهوم گسترده تر، سایبورگ هر فردی است که دارای قطعات مصنوعی باشد، حتی اگر این قسمت ها ساختارهای ساده ای مانند دندان مصنوعی و ایمپلنت سینه باشند. در یک مفهوم گسترده تر، سایبورگ به هر فردی گفته می شود که برای عملکرد به طور گسترده ای به دستگاه ها و مصنوعات فناوری متکی است. در این مفهوم، همه یک سایبورگ هستند، زیرا همه به طور گسترده به فناوری متکی هستند. سایبورگ ها به یک موضوع تحقیقاتی اصلی در مطالعات فرهنگی تبدیل شده اند که زمینه نظریه سایبورگ را مطرح کرده است که مطالعه چند رشته ای سایبورگ ها و بازنمایی آنها در فرهنگ عامه است. پویایی هویت های مجازی به طور گسترده در زمینه هایی مانند مطالعات فرهنگی و مطالعات رسانه های جدید مورد مطالعه قرار گرفته است. اغلب مثبت ارزیابی شده است که افراد می توانند آزادانه هویت مجازی خود را بسازند، می توانند هویت های متعددی را در زمینه های مختلف فرض کنند و هویت های اجتماعی مختلف را برای غلبه بر مخالفت ها و کلیشه ها کشف کنند، هویت های مجازی باعث تحریک بازیگوشی و کاوش می شوند، و اینکه هویت های اجتماعی سنتی که مبتنی بر هویت های اجتماعی هستند، در مقوله هایی مانند جنسیت و نژاد نقش کمتری در فضای مجازی دارند. منبع: https://www.sciencedirect.com/topics/psychology/virtual-identity