نابغه ای جسورتر از «ون گوگ» و «گوگن»
به نقل از پایگاه خبری ایران اکونومیست1402/3/6کد خبر 14023210019
پس از امپرسیونیسم، جنبش هنری جسورانه تر و چندوجهی به نام پست امپرسیونیسم به وجود آمد که بر رنگ ها و ضربات قلم موهای نقاشی تمرکز داشت..
این جنبش بیشتر با آثار هنری وینسنت ون گوگ و پل گوگن شناخته می شود که هر دو به شکل گیری این سبک در دهه های 80 و 90 کمک کردند..
با این حالی یکی از هنرمندان کمتر شناخته شده ای که در کنار این نقاشان چیره دست فعالیت می کرد، امیل برنار بود..
به گزارش ایران اکونومیست، امیل برنار که یک هنرمند فرانسوی است در 18سالگی به زیبایی شناختی و ایده های دقیقی از نقاشی آوانگارد دست پیدا کرده بود..
زمانی که برنار با آنری دوتولوز ، گوگن و بعدها ون گوگ آشنا شد، با تبادل نامه ها و آثار هنری و یافتن فضاهایی برای نمایش نقاشی هایشان، به آن ها در فعالیت های خلاقانه آن ها پیوست..
در طول این مدت، او همچنین به پیدایش مجزاگری و ترکیب گری ، دو سبک فرعی پست امپرسیونیسم کمک کرد..
اما صرف نظر از ارتباط نزدیک او با تمام این شخصیت ها و جنبش های اصلی، برنار هرگز به سطح شهرت هنرمندان معاصرش دست پیدا نکرد و زمانی که در 30 سالگی بود از مرکز توجه خارج شد..
در ادامه به بخشی از زندگی و بررسی آثار هنر رنگارنگ او می پردازیم..
خودنگاره اثر امیل برنار 1897 امیل برنار هنرمند و نویسنده فرانسوی بود که به شکل گیری پست امپرسیونیسم و دو سبک دیگر آن در اواخر قرن نوزدهم کمک کرد..
او که متولد لیل بود در نوجوانی به پاریس نقل مکان کرد و مدرسه عالی ملی هنرهای تزئینی در پاریس پیوست..
این هنرمند در 18 سالگی پاریس را ترک و سفر به نقاط مختلف را آغاز کرد..
پس از چند سال، او به مدارس هنری بیشتری ملحق شد و با چندین هنرمند پست امپرسیونیسم دوست شد..
همواره از برنار به عنوان یکی از تاثیرگذارترین چهره ها بر هنر و سبک پل گوگن یاد می شود..
خودنگاره با پرتره پل گوگن اثر امیل برنار 1888 برنار نخستین بار در سال 1886 در دوران اقامتش در پون-آوان با پل گوگن ، نقاش فرانسوی ملاقات کرد..
در آن زمان برنار 18 ساله و گوگن 38ساله بود، اما گوگن بعدها در این زمینه نوشت که به شدت تحت تاثیر ایده های ناب برنار درباره نقاشی کردن قرار گرفته است..
پس از گذشت چند سال، این دو دوست ارتباط نزدیک با یکدیگر را حفظ کردند..
تمایل برنار به خلق آثار هنری بر پایه سادگی با طرز فکر گوگن همخوانی داشت..
برخی از ویژگی های بارز نقاشی های برنار همچون تاکید بر خطوط نقاشی در آثار هنری گوگن نیز قابل مشاهده است..
نقاشی وینسنت ون گوگ اثر امیل برنار یک سال پس از نخستین ملاقات برنار با گوگن ، برنار با وینسنت ون گوگ ملاقات کرد..
آن ها در یک مدرسه خصوصی هنر فعالیت داشتند و در آن مکان بود که ون گوگ به سرعت به سبک نقاشی برنار علاقه مند شد..
از آنجا که برنارد، گوگن و ون گوگ همگی به هنر یکدیگر علاقه داشتند، رابطه خلاقانه ای برقرار کردند و برای مدت طولانی نامه و آثار هنری را برای یکدیگر ارسال کردند..
بالا زنان بریتون در مرتع سبز اثر امیل برنار پایین زنان بریتون در مرتع سبز اثر ون گوگ در یک مبادله، برنارد نقاشی خود را زنان بریتون در مرتع سبز فرستاد و ون گوگ نسخه ای از همین نقاشی با استفاده از رنگ های خاکی تر را به برنار فرستاد..
زن بریتون در چمن زار اثر امیل برنار 1886 برنار جوان راه هنری خود را در آغاز جنبش پست امپرسیونیسم آغاز کرد..
با این حال، برخلاف دوره های هنری دیگر که می توان آن ها را دارای یک سبک استاندارد توصیف کرد، این جنبش شامل چندین سبک مختلف بود..
تنها ویژگی مشترک این سبک های فرعی، تاکید بر رنگ و ضربات قلم مو واضح بود..
به همین ترتیب، آثار هنری اولیه برنار تأثیرات و تجربه های مختلفی را شامل شده است که، از جمله آن ها به نقطه چینی می توان اشاره کرد..
برداشت گندم سیاه اثر امیل برنار مجزاگرایی (Cloisonnism) یکی از سبک های پست امپرسیونیسم بود که از ویژگی های بارز آن به فضاهای رنگی یکدست و خطوط پررنگ می توان اشاره کرد..
نام این سبک برگرفته از نوعی روش تزئینی به نام cloisonné است که در آن روش اشیاء فلزی شامل شیشه های رنگارنگ در قاب های سیمی ساخته می شوند..
برنار و گوگن به همراه آنکوتن و سروزیه در مرکز خاستگاه این سبک بودند..
برنار و گوگن پس از مجزاگری به شکل گیری سبک دیگری از پست امپرسیونیسم به نام ترکیب گری کمک کردند..
عمده تفاوت ترکیب گری با مجزاگری در این است که نقاشی های ترکیب گری خنثی تر هستند و در این سبک خبری از خطوط پررنگ و پهن نیست..
زنان بریتون در کنار یک دیوار اثر امیل برنار آثار برنار و گوگن را در نمایشگاهی در سال 1889 به نمایش گذاشتند..
در آن زمان، جنبش پست امپرسیونیسم هنوز پذیرفته نشده بود و منتقدان هنری این نمایشگاه را مورد توجه قرار ندادند..
واژه شناسی این خبر (امیل برنار):
اِمیل انری برنار (به فرانسوی : Émile Henri Bernard ) (زاده ۱۸۶۸ لیل - درگذشته ۱۹۴۱ پاریس ) یک نقاش پسادریافتگر فرانسوی بود که در دهه ۱۸۸۰ به همراه نقاشان دیگر سبک های مجزاگری و ترکیب گری را بنیان گذاشت. وی رابطه دوستانه و نزدیکی با هنرمندانی چون پل گوگن ، ونسان ون گوگ ، ادیلون ردون و پل سزان داشت.
خودنگاره با نگاره پل گوگن ، ۱۸۸۸.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)
واژه شناسی این خبر (پست امپرسیونیسم):
پُست امپرسیونیسم یا پسا امپرسیونیسم یا پسادریافتگری (به فرانسوی : Postimpressionnisme ) جنبش هنری گسترده ای بود شامل مجموعه ای از گروه ها و سبک هایی که یا در امتداد امپرسیونیسم یا به عنوان واکنشی در برابر آن، به وجود آمده بودند. این اصطلاح معرف سبک معینی از هنر نیست و بیشتر شیوه های مختلفی را شامل می شود که به سبب اهمیت به صراحت فرم و استحکام ساختار و یا تاکید بر بیان درونی به کمک رنگ از سبک امپرسیونیسم فراتر رفته اند. نبی ها ، ترکیب گری ، مجزاگری و نئوامپرسیونیسم از جمله گروه ها و سبک های این جنبش می باشند.
اصطلاح پست امپرسیونیست نخستین بار توسط راجر فرای نقاش و منتقد بریتانیایی در عنوان نمایشگاهی به کار گرفته شد که در سال های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ در نگارخانه گرافتن لندن برگزار شد و راجر فرای آن را «مانه و پست امپرسیونیست ها» نامید.
(برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا)