جایی که بچه های حضرت فاطمه یکبار آمده اند اینجا
حامد عسکری در کتاب خال سیاه عربی مسجد النبی را اینگونه روایت کرده است: همه بچه های فاطمه سلام الله علیها یک بار آمده اند اینجا غیره یک بار کف پایت مماسِ آنجا شود که کف پای امام رضاﷺ متصل شده، کافی است.
- اخبار ویژه نامه ها - خبرگزاری تسنیم - حامد عسکری (خال سیاه عربی) نمی دانم چرا؛ ولی هنوز بخشی از روحم توی همان ترمینال تهران با اسم عجیبش جامانده. من در مدینه، در خیابانی که انتهایش به حرم عزیز خدا می رسد، دارم به تهران فکر می کنم هنوز؛ به همان فرودگاه سلام. توی فرودگاهم؛ فرودگاه سلام. مگر نه که سفر یعنی رفتن؟
سلام به که و کجا؟ حالا می فهمم. همان پیرمرد پیرزنهای خوشمزه الآن توی این گرما چه می کنند؟
این هزار و سیصد کیلومتر را برای چه آمده اند؟
مانده ام. این ذوات مقدس این مکان های شریف، چه مغناطیسی دارند که پیرمردِ هندوانه کاری از روستای یزد را می نشاند توی پرواز و می آورد به مدینه که سلام بدهد.
عقلم تیر می کشد، دندان عقلم نیز. توی همین فکروخیال، گنبد سبزش دلبری می کند.
کمر تا می کنم به تمنا و تماشا. گلدسته ها قدم به قدم قد می کشند و نرده های بقیع پدیدار می شوند.
می رسم به باب جبرئیل. خنکای شبستان به پیشواز می آید؛ آمیخته به عطر شکوفه های سنجد و بوته های سبز حنا. چشم هایمان خیس است.
شوخی نیست آمده ایم مسجد النبی؛ جایی که محمد آخرین پیغمبر خدا آنجا زیسته، نفس کشیده، راه رفته، خندیده و حرف زده.
یک ورِ ذهنم می گوید: سلام داده ، ور دیگر ذهنم می گوید: شأنش اجل است.
همان ور اول ذهنم می گوید: بدبخت. گوش هایت پر است از صداهای دنیایی. توقع داری بشنوی؟ حالا درست است سلامش را نشنیدم؛ ولی قطعاً سلام داد و جواب سلام واجب است.
خنکای نرمه نسیمی از داخل شبستان، آغشته به عطری زلال هوریز می کند توی ریه هایم. آخ. نفس می کشم.
شبستان هوش ربایی دارد.
با ستون هایی بی شمار و سرستون هایی درخشان تر از خورشید. بُهت مطلقم. من؟ مسجدالنبی؟ لبم را گاز می گیرم.
پهلویم را نیشگون، پایم می خورد به پایه جای قرآن ها. هرسه درد دارد و این یعنی خواب نمی بینم.
هر پایم به سنگینی ستون مسجد است.
بوی عطری ملیح هوا را بغل کرده، قطره ای کوچکم در اقیانوس عاشقانش. دست بلند می کنم به عرض ارادت. به سلام دادن، که این گونه عرض ارادت عادت بیابانی مردم است.
عقل می گوید بنشین و دم مزن. تو را چه به عرض تمنا؟ دل می گوید راه برو. قدم بزن.
ننشین. همه بچه های فاطمه اش یک بار آمده اند اینجا. یک بار کف پایت مماسِ آنجا شود که کف پای امام رضاﷺ متصل شده، کافی است.
می گذرم. دلم را می گذارم توی منجنیق خیال پرت می کنم کربلا شیخ عباس صراف یادم داده هرجا قفل کردی، روضه بخوان؛ روضه پسرش که غریب بود، که تشنه بود که غیره.ثوابش را هم نخواه و آش را با جایش بده به خودشان و بگو یک بار هم از زمین به آسمان ببارد، نقلی نیست.
از عربستان دلم را می گذارم توی منجنیق خیال پرت می کنم چندصد کیلومتر آن ورتر خاورمیانه: عراق، کربلا، محتشم می خواند: این کشته فتاده به هامون حسین توست غیره دلم حسینیه است.
اکبر ناظم می شود: همه جا کربلاست، همه جا نینواست. بعد ادامه میدهم: سری به نیزه بلند است در برابر زینب. خدا کند که نباشد غیره. بعد به غلط کردن می افتم. مادرش همین دوروبر است.
بشنود، بُنَیَّ بگوید چه؟ اصلاً توی مسجدالنبی بعد از آمدن اینها کسی روضه خوانده؟ یاد حرفهای آقا می افتم: پشت سرشان نماز بخوانید می رسم به اذان. چه هوش ربا و لاکردار است این اذان هایشان؛ ولی دریغ که زیباترین جای اذان را نمی خوانند.
یاد حرفهای آقا می افتم: پشت سرشان نماز بخوانید.
حالا توی نماز جماعتم. کجا؟ توی مسجدالنبی. توی مدینه. باورکردنی نیست؛ این که بایستم و پشت سر امام جماعت مسجدالنبی و نزدیک محرابی که قبلاً حبیب خدا در آن ایستاده، نماز بخوانم.
مهر تربت آوردن توی مسجدالنبی یک شوخی خطرناک است؛ ولی دلمان هم نیست پیشانی برفرش بگذاریم.
یک جوری توی صفها می ایستیم که پیشانی هایمان روی مرمرهای کف مسجد بیفتد، نه روی فرشها. کلاً آداب خاصی دارند و در رعایت کردن این آداب هم خیلی جسورند. موقع نماز نباید مهر بگذارید.
قرآن را به هیچ وجه نباید روی زمین بگذارید.
همه این کارها آتش زدن فتیله ای است که روشن کردنش با شماست و خاموش کردنش کار حضرت فیل. تلاوتهای قرآنِ نمازشان بی نظیر است.
حمد را می خوانند و بعدش همه با هم می گویند آمین و بعد بدون بسم الله شروع می کنند.
ولی این مکان آن قدری عظمت دارد که همین نماز نصفه نیمه ام هم تاثیر خودش را داشته باشد.
