کسی داستانهای بالینی این کتاب را بخواند و به آنچه در اعماق وجود خودش نهفته است

مغاک جنون حاصل تجربه 50 ساله اتوود در زمینه مطالعه و درمان جنون در تمام اشکال آن است.

او در این کتاب به طیف وسیعی از وخیم ترین وضعیت های هیجانی بیماران می پردازد.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) ، آنطور که اتوود می گوید، هدف محوری کتاب زدودن مرزهای سفت و سختی است که جنون را از سلامت عقل جدا می کند، تا بتوانیم پدیده اختلالات شدید روانی را به دایره قابل فهم انسانی برگردانیم.

کتاب در فصل نخست روان درمانی را به عنوان یک علم انسانی معرفی می کند و نقل قولی از امیلی دیکنسون می آورد تحت این مضمون که «چه جنون ها که در چشم جان والاترین درایت هاست و چه عقل ها که جز دیوانگی محض نیست.

» اتوود از سر شوق یافتن رازهای اعماق وجود، معتقد است رفتن به سمت درمان بیماری روانی، زمینه شناخت بیشتر ذهن را فراهم می کند. اتوود در فصل دوم کتاب به جنبه های دیگری از بیماری های روانی می پردازد و نقدی جدی به نام گذاری بیماری ها وارد می کند. او می گوید یکی از شرم آورترین بخش های روانپزشکی همین نظام های روزافزون نام گذاری است و این موضوع بیش از هرجایی در مطالعات حول جنون آزاردهنده است.

فصل سوم کتاب به موضوع فلسفه و روان درمانی پرداخته است.

از نظر اتوود فلسفه حوزه ای است که به ما در خصوص عمیق ترین مفروضه های ذهنی مان آگاهی می دهد و از این نظر، درمانگران قطعا باید فیلسوف باشند.

او در این کتاب به طیف وسیعی از وخیم ترین وضعیت های هیجانی بیماران می پردازد. از جلوه های مختلف روان پریشی و افسردگی و اقدام به خودکشی گرفته تا تاثیر آسیب های عمیق کودکی، تکه پاره شدن شخصیت به چندین خود، رابطه جنون و نبوغ و همچنین اهمیت پیش فرض های فلسفی در کار بالینی با اختلالات شدید روانی. اتوود در جای جای کتاب بر سرشت انسانی و ماهیت بیناذهنیتی جنون تاکید می کند. ماهیتی که حتی در شدیدترین موارد بیماری روانی، در اوج های خیره کننده و حضیض های دردناک جستجوی بی امان حقیقت در زندگی هم از جانب بیمار و هم از جانب درمانگر به چشم می خورد. بعید است کسی داستان های بالینی این کتاب را بخواند و به آنچه در اعماق وجود خودش نهفته است نزدیک تر نشود.

کتاب «مغاک جنون» توسط پیوند جلالی و آرش مهرکش ترجمه شده و نشر نو آن را در 256 صفحه روانه بازار نشر کرده است.