زیبایی در عبادت؛ آموزه‌های امام حسن مجتبی
امام حسن مجتبی علیه السلام، یکی از بزرگترین شخصیت‌های تاریخ اسلام، با تأکید بر زیبایی و جمال در عبادت، نکات مهمی را به ما آموزش می‌دهد. حدیثی از ایشان می‌گوید: «إنَّ اللّه َ جَمیلٌ يُحِبُّ الجَمالَ فَأَتَجَمَّلُ لِرَبّى». در این سخن، امام حسن مجتبی به مفهوم زیبایی و اهمیت آن در ارتباط با خداوند اشاره می‌کند و می‌فرماید که خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد.
در عمل، این آموزه را می‌توان در رفتار امام مجتبی مشاهده کرد. ایشان هرگاه اراده می‌کرد تا نماز بخواند، بهترین و زیباترین لباس‌های خود را به تن می‌کرد. این عمل او نه تنها نشان‌دهنده احترام به خود و نماز است، بلکه تجلی ایمان و طهارت روح او نیز می‌باشد. به همین دلیل، برخی از یارانش از او پرسیدند که چرا چنین می‌کند و پاسخ او نشان‌دهنده درک عمیقش از زیبایی و عبادت بود. ایشان فرمود که این کار را تنها به خاطر خداوند انجام می‌دهد، چرا که خداوند زیبایی را دوست دارد و او نیز می‌خواهد در پیشگاه خداوند به زیباترین شکل حاضر شود.
امام حسن از آیه‌ای از قرآن کریم نیز استناد کرده و فرمود: «يا بَنى آدَمَ خُذُوا زينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ». این آیه بیان می‌کند که انسان‌ها باید در هنگام عبادت و در مکان‌های مقدس، زینت و زیبایی خود را به نمایش گذاشته و خود را آراسته کنند. این بیان نشان‌دهنده اهمیت ظاهری و باطنی در عبادت است که هر دو باید در کنار هم قرار بگیرند.
زیبایی در دین اسلام نه تنها به معنای ظاهر و ظواهر بیرونی است، بلکه به قیمتی که انسان برای دل خود و روح خود در نظر می‌گیرد نیز اشاره دارد. انسانی که به زیبایی‌های درونی و ظاهر خود اهمیت می‌دهد، در واقع درحال نزدیک شدن به معانی والای انسانیت و تقرب به خداوند است. در حقیقت، زیبایی یکی از صفات الهی است و می‌تواند به عنوان یک معیار برای قضاوت در مورد انسان‌ها از منظر روحی و اخلاقی مورد استفاده قرار گیرد.
امام حسن به ما می‌آموزد که احترامی که برای لباس و ظاهر خود قائل هستیم، می‌تواند بر روی نیت و کیفیت عبادت ما تأثیر مستقیم بگذارد. این کیفیت باعث می‌شود تا روح ما آماده‌تر و با آرامش‌تری در ارتباط با خداوند باشد. انضباط در پوشش و انتخاب لباس‌های شایسته، خود نوعی عبادت است و با نشان دادن توجه به زیبایی، احترام به خدا را به تصویر می‌کشد.
نکته دیگری که در این حدیث مورد توجه قرار می‌گیرد، توانایی فرد در ابراز زیبایی است. هر فرد با توجه به شرایط و امکانات خود می‌تواند به نوعی از زیبایی دست یابد و آن را در عبادت خود لحاظ کند. این موضوع ضرورت تعهد به زیبایی را در تمامی جنبه‌های زندگی باز می‌کند و انسان‌ها را ترغیب می‌کند که در تلاش برای زیبایی درون و برون خود باشند.
در نهایت، این حدیث یادآور ارزش‌های اجتماعی و فرهنگی در دین اسلام است. زیبایی، نه تنها یک ویژگی فردی است بلکه یک ویژگی اجتماعی و فرهنگی نیز به شمار می‌رود. این امر به ما یادآوری می‌کند که در جامعه‌ای که به سمت زیبایی و احترام به خود حرکت می‌کند، روحیه امید و عشق به خداوند بیشتر خواهد شد.