ما جنگ ندیده نیستیم!

ما جنگ را نشنیده ایم؛ بلکه آن را با تمام وجود احساس کرده ایم. آن هم نه یک روز و دو روز و یک سال و دو سال...  8 سال تمام با دست خالی در برابر 40 کشور دنیا ایستادیم. هنوز راویان جنگ و کهنه سربازان زیادی در بین مایند که از خاطرات جنگ صحنه های به زیادی به خاطر دارند. با وجود این شاهدان عینی زنده، برای تاریخ زود است گواهی بدهد!

همانانی که با دو پا رفتند و الان سال هاست که بر ویلچر تکیه زده اند! آنهایی که سالهاست بدون مسح پا وضو می گیرند! آستین های که به بالای پیراهن سنجاق شده اند؛ سرفه هایی که تمامی ندارند؛ چشم هایی که هنوز می سوزند و استخوان هایی که هیچگاه به مقصد نرسیدند. هستند پدران و مادرانی که هنوز هنگام ترک خانه کلید را به امید بازگشت نور چشمان شان زیر گلدان می گذارند!

ما جنگ ندیده نیستیم. ما نسلی هستیم که اگر سن مان به جبهه رفتن نمی رسید، جا کلیدی و کیف پول دوران نوجوانی مان با عکس همکلاسی ها و پسر خاله و پسر عمه شهیدمان زینت می گرفت و معلم فارسی زنگ انشاء نامه های همکلاسی های مان را که از جبهه می فرستادند، می خواند. 
ما جنگ ندیده نیستیم و به دنبال جنگ هم نیستیم. ما وارثان قاب عکس عزیزانی هستیم که برای امنیت و آرامش ما از جان گذشتند. چرا که داستان تجاوز به خاک علیحده است. حقیقت امر جنگی که برای آرمان باشد دیگر تقابل نظامی نیست. می شود دفاع مقدس. حرمت دارد. تقدس دارد. ما این حرمت و تقدس را در هشت سال دفاع مقدس دیدیم و شنیدیم. میدانی که سال ها بعد از جنگ خاکش توتیای چشمان مسافران و بازدید کنندگان می شود و آرامگاه شهدایش، آرام بخش جانها...

شهدایی که قسم به خون ریخته شان اعتباری برابر با قسم جلاله پیدا می کند، اعتبار این دفاع آرمانی هستند. خواستم بدانید غنا و حرمت واژه جنگ برای ما با تجاوز کارانی که به قصد توحش و آدمکشی جنگ راه می اندازند، تفاوت دارد. ما جنگ برای حفظ ناموس و وطن و آرمان را مقدس می دانیم.
این ادعا را می توان در اظهارات زیبا کلام ها، مازیار ها، علی دایی ها و کیانیان ها هم صحت سنجی کرد. جایی که صحبت از وطن و ناموس و خاک می شود، تقابل با سیاست های نظام رنگ می بازد و میدان یک دست می شود. حزب و احزاب، چپ و راست، محجبه و شل حجاب و بی حجاب، مسجدی و غیر مسجدی، دانشمند و کم سواد، سپاهی و ارتشی، روحانی و دانشگاهی، بازاری و کشاورز، معلم و دانش آموز و دانشجو و ... شعارشان یکی می شود و پشت هم می ایستند.

یادمان نرود اعتبار و حرمت جنگ در سرزمینی که 7000 سال اصالت و تاریخ دارد، با سرزمینی که عمرش از درختان خیابان های ما کمتر است، تفاوت دارد. تفاوت در خاکی است که 7000 سال قدمت و اصالت و فرهنگ دارد. دانش و تاریخ دارد. شاعر و دانشمند دارد. هنرمند و پهلوان دارد.

این مردم هویت و اصالت شان را از دیگران عاریه نگرفته یا ندزدیده اند و رژیم شان جعلی نیست که به طرفه العینی از میدان به در روند. بر همین اساس پوزه متجاوز به کشورشان را به خاک خواهند مالید. چشمان متجاوز را از حدقه بیرون خواهند آورد و دستانش را قطع خواهند کرد. در فرهنگ و قاموس ما جنگ جایی ندارد ولی دفاع از سرزمین در وجود مان نهادینه شده است. ما جنگ ندیده نیستیم.