شهادت امام هادی؛ نماد مظلومیت و استقامت در تاریخ تشیع
امام هادی علیه السلام در سال ۲۵۴ هجری قمری به دستور متوکل عباسی به شهر سامرا فراخوانده شد. این اقدام به منظور کنترل و نظارت بر امام و جلوگیری از گسترش آگاهی دینی و سیاسی او بود. متوکل و خلفای عباسی همواره از نفوذ و محبوبیت امام ناخرسند بودند و تلاش میکردند تا با سرکوب او، اتحاد شیعه را تضعیف کنند. زندگی امام در سامرا، در شرایطی سخت و تحت نظر شدید نظامیان گذشت و او هرگز از فعالیتهای علمی و دینی خود دست نکشید.
شهادت امام هادی، نتیجه این فشارها و توطئهها بود. طبق روایات تاریخی، ایشان به زهر شهید شدند و در ۳ رجب سال ۲۵۴ هجری قمری به شهادت رسیدند. این واقعه، نه تنها شیعیان را متاثر کرد بلکه نشاندهنده مظلومیت اهل بیت و ظلمهایی بود که بر آنها روا داشته میشد. امام هادی، در طول زندگیاش، همواره الگویی از صبر، حکمت و ولایت برای پیروان خود بود و ذکر ایشان گویای عمق محبت و احترام شیعیان به اهل بیت رسول خداست. شهادت او یادآور مقاومت و پایداری در برابر ظلم و بیداد است.
