آیا ما نیز می‌توانیم معصوم از گناه شویم؟ + فیلم
فایل های صوتی و تصویری این مطلببه نقل از خبرگزاری ایکناکد خبر 14002529591400/2/155
پس از چهارده معصوم(ع) دیگران هم می‌توانند معصوم شوند و حداقل از گناه عصمت پیدا کنند. راهش این است که معرفت خود را بالا ببرند که اصلاً به گناه اهمیت ندهند و آن را مانند سم و نجاست بدانند که حتی از بوی آن نیز دوری کنند؛ لذا اگر انسان تمرین کند، می‌تواند آرام‌آرام به عصمت برسد.
(ویدئو شماره 1) (تصویر شماره 2)
به گزارش ایکنا، حجت الاسلام والمسلمین کاوس روحی برندق، عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس و از شاگردان آیت الله بهجت، در درس گفتارهای رمضانی ایکنا به شرح ادعیه زبور آل محمد(ص) در صحیفه سجادیه می پردازد. این جلسات در ایام ماه مبارک رمضان هر روز در صفحه اندیشه ایکنا منتشر می شود. در ادامه بیست ودومین جلسه از این درس گفتار از نظر می گذرد؛
در این جلسه، یکی از فرازهای دعای وداع با ماه مبارک رمضانِ صحیفه سجادیه را می خوانیم؛ امام(ع) می فرماید: «السَّلَامُ عَلَيْكَ مَا كَانَ أَمْحَاكَ لِلذُّنُوبِ وَ أَسْتَرَكَ لِأَنْوَاعِ الْعُيُوبِ»؛ یعنی خداحافظ ای ماه رمضان که چقدر گناهان را پاک می کری و عیب ها را می پوشاندی. حال باید ببینیم محو و ستر به چه معناست. محو به معنای از بین بردن است؛ یعنی روزه باعث می شد که آثار گناه هم از دل من زدوده شود؛ به دیگر سخن، عشق به گناه، علاقه به گناه، دودلی، دغدغه داشتن، کشیده شدن دل به طرف گناه از بین برود. ممکن است سؤال شود که آیا چنین چیزی ممکن است؟ در پاسخ می گوییم: بله! اگر انسان تمرین کند، آرام آرام به عصمت می رسد.
معصومان(ع) که از ابتدا تا آخر عمر فکر گناه به ذهنشان خطور نکرد، به این دلیل بود که مقام معنوی و معرفتی داشتند. البته در این مسیر زحمات زیادی هم کشیدند که نتیجه اش نائل شدن به مقام عصمت بود و توانستند مقاماتی که کسب کرده بودند را نگه دارند. اینها چهارده معصوم(ع) هستند و پایین تر از آنها از جهت درجه عصمت، انبیای الهی هستند، اما دیگران هم می توانند معصوم شوند. انسان حداقل می تواند از گناه معصوم شود و راهش این است که معرفت خود را بالا ببرد تا اصلاً به گناه اهمیت ندهد و آن را مانند سم و نجاست بداند. همان طور که میل هیچ کدام از ما به طرف نجاست و کثافات نمی رود و حتی از بوی آن نیز بدمان می آید.
امام(ع) فرمود: «سلام بر تو ای ماه رمضانی که چقدر گناهان را محو کردی و عیوب درونی و اخلاقی من را نیز پوشاندی». بنابراین سِتر دارای دو معنا بود که یکی در معنای گذاشتن پوشش بر روی چیزی و دیگری در این معناکه کلاً چیزی باقی نمی ماند. وقتی می گوییم «یا ستّار»، یک وقت یعنی خدایا، گناهان من را بپوشان که دیگران نبینند و یکبار هم یعنی از خدا می خواهیم که گناه را از وجود من بپوشاند و خودم هم آن را نبینم و از بین برود.
امیدواریم خداوندِ ستار، با عفو و غفران و مغفرت و ستاریت خود، تمام گناهان ما بزداید، آثارش را نیز از دل ما محو کند. خداوند متعال «مبدّل السیئات بالحسنات» است؛ یعنی نه تنها می پوشاند و از بین می برد، بلکه جای آن یک چیز خوبی هم در دل آدم می کارد. در قیامت وقتی آدم خطاکار را می بینند، می گویند آدم خوبی بود و هرچقدر می خواهد بگوید که سابقه ما بد بود، می بیند نمی تواند، چون خداوند به جای لجن ها، گل کاشته است. خدایا وجود ما را پاکیزه بفرما. کد ویدیو دانلود فیلم اصلی انتهای پیام