تبرک دردمندان و نوزادان تازه متولد شده به پرچم سبز علی بن موسی الرضا(ع)

خادمان حریم رضوی با سلام و صلوات روبه روی بخش دیالیز ایستاده بودند و چشم های مشتاق بیماران دیالیزی از پشت در شیشه ای بخش به آن ها نگاه می کرد تا هر چه زودتر داخل شوند و چشم های بارانی شان را به قدم هایشان بدوزند. خادمان حریم رضوی با سلام و صلوات روبه روی بخش دیالیز ایستاده بودند و چشم های مشتاق بیماران دیالیزی از پشت در شیشه ای بخش به آن ها نگاه می کرد تا هر چه زودتر داخل شوند و چشم های بارانی شان را به قدم هایشان بدوزند. - اخبار استانها - به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس، هر چه روزها و ساعت ها به میلاد امام رضا ﷺ نزدیک تر می شوند، دل برای زیارت حضرتش از خود بی خودتر می شود..

آدم دوست دارد قفس تنگ تنش را پاره کند و خودش را برای تصفیه روح به طواف آن بقعه مبارکه برساند، اما گاهی اوقات مانع این عزم سفر کردن به خانه محبوب، نه مشکل مالی است و نه حتی سرشلوغی های زندگی عصر تکنولوژی، بلکه مشکل، دردمندی تن است که برای رسیدن به پابوس امام رئوف، قدم ها را یاری نمی کند..

اما حرمان در بارگاه سلطان معنایی ندارد و این بار نیز، خادمان شاه خراسان، به عادت هر ساله، خود به دیدار بیمارانی آمدند که چشم هایشان از پنجره های سرد بیمارستان هفده شهریور به پرچم سبز آقایشان در دست خدام گره خورده بود تا به برکتش دل گرم شوند..

کنار تختش ایستادم و یک دستمال کاغذی درآوردم: آخرین بار کِی رفتید حرم؟ دستش از جای سوزن ها کبود شده بود..

سرش را با آه تکان داد و گفت: یک ماه پیش. خیلی دیر. خیلی دور اسمش حاج غلام رضا بود، مثل تمام رضاها و غلام رضاهای مشهد گفتم: حاج آقا، چه حکمت است که اینجا از هر دو نفری که اسم می پرسم یکی شان یا رضا است یا غلامرضا؟ خندید، خنده ای که با تحمل درد قاطی شده بود، گفت: ما قربان امام رضا شویم..

مگر چی داریم غیر از او؟ گفتم: حاج غلامرضا، چند سال است دیالیز می شوی؟.

بسته نبات تبرکی که خادم ها روی تختش گذاشته بودند را بوسید: پنج سال، اما به لطف علی بن موسی الرضا سرحال هستم..

خود حضرتش هوای ما غلامرضاها را دارد..

نمی بینی چطور خادم هایش را فرستاده دیدنمان؟ ما امام رضا داریم خادم کنار یکی از تخت ها که نمی توانست از پرچم سبز حرم دل بکند ایستاده بود و می خواند تا دل پیرزن دیالیزی آرام بگیرد: ما گره گشا داریم، دافع البلا داریم، هرکسی کسی دارد، ما امام رضا داریم پیرزن که سوز شعر به دلش نشسته بود با کمک پرستار بخش، نیم خیز شد و پرچم را به صورتش کشید: ما امام رضا داریم..

همه به گریه افتادند و خادم ها رفتند تا به بخش مراقبت های ویژه نوزادان سر بزنند..

جلوی در خروجی بخش، آخرین تخت بود..

دختری کنار مادر نشسته روی این تخت، ایستاده بود و شانه های مادر از حسرت دیدار یار می لرزید. سلام دادم..

اسم دختر، عصمت بود، بانویی که او نیز مادر شده بود اما نمی توانست به قول خودش، ننه جان را به امان خدا رها کند..

پدر دیالیزی عصمت، پنج سال پیش به رحمت خدا رفت و حالا عصمت، خانه و زندگی اش را ترک گفته بود تا این بار، مادر دیالیزی اش را با چنگ و دندان حفظ کند..

دستش را گرفتم: با دیدن خادم ها از امام رضا چه خواستی؟ به هق هق افتاد: امروز صبح، همین یک ساعت پیش که با همسرم داشتیم ننه جان را برای دیالیز می آوردیم بیمارستان، از جلوی حرم رد شدیم..

گفتم نمی شود ننه جان، باید برویم بیمارستان. ننه چیزی نگفت و از همان توی ماشین به آقا سلام داد اما فهمیدم دلش شکسته..

سر ننه را بوسیدم: دلت روشن ننه جان، پرچم حرم را برایت آوردند..

دخترت گفت از توی ماشین به آقا سلام دادی ننه جان با چشم های بادامی و خیس، بسته نبات را روی سینه اش فشار داد: آقا جان جواب سلامم را داد، علی بن موسی جواب سلامم را داد..

عشقی جان فزا خادم ها از بین راهروهای بلند و باریک و سفید بیمارستان می گذشتند و هر لحظه، دستی به شانه هایشان کشیده می شد..

پیرمرد لاغراندام با دستی پر از برگه های آزمایش و ام آر آی به سمت صندوق می رفت که خادم ها را دید..

فقط خدا می داند که چطور با تمام جانش دوید، آن هم فقط برای اینکه دستی به تبرک بر شانه هایشان بکشد و آن دست را روی صورتش بگذارد..

هر چه که بود، این رفتار، ناشی از عشق بود، عشقی که پیرمرد ناخوش احوالی چون او را این طور مشتاقانه به تند کردن قدم هایش کشاند..

بخش فرشته ها پشت سر خادم ها و به سوی بخش نوزادان راه افتاده بودم که بیشتر و بیشتر شدن جمعیت، توجهم را جلب کرد،همه می خواستند بخشی از کاروان خادمان امامِ رضا ﷺ باشند..

کنار یکی از پرستارها ایستادم و به اتیکت روی مقنعه اش نگاه کردم..

مدام از این اتاق به آن اتاق سر می زد و حال مادرهای جوان را می پرسید..

پشت سرش رفتم و گفتم: مادرها که خادم ها را می بینند چه حس و حالی دارند؟.

خندید: یک حس خیلی خوب. متوجه هستید که در چه شرایط سختی هستند اما پرچم آقا علی بن موسی الرضا را که می بینند همه دردها یادشان می رود..

باور کن احساس خوب شان گفتنی نیست..

خودت نگاهشان کن به طرف زن ها چرخیدم و گفتم: بله واقعا گفتنی نیست؛ راستی، امروز چند تا نوزاد به دنیا آمدند؟.

با ذوق انگشتش را به علامت پیروزی بالا آورد: دو تا محمد ابراهیم و هانا زهرا خویدار، همان زن جوانی بود که امروز محمدابراهیمش به دنیا آمده بود پیدایش کردم..

جانی برای بلند شدن نداشت و از میان در نیمه باز اتاق بستری دو، چشمش به پرچم بود..

رفتم داخل و دلم با دیدن محمدابراهیمِ سرخ و سفید و تپلش غنج رفت..

آرام خوابیده بود و دست کوچکش زیر سرش بود،تبریک گفتم گریه کرد: خادم دوشنبه های حرمم فکرش را نمی کردم روز تولد پسرم بتوانم با پرچم آقا امام رضا متبرکش کنم..

محمدابراهیمم را به خود آقا سپردم که بیمه اش کند..

با وجود اهمیت رعایت پروتکل های بهداشتی اما نتوانستم مقاومت کنم و دست محمدابراهیم را بوسیدم و برای پیدا کردن دومین نوزاد بیرون آمدم، ولی این نوزاد عجول، خودش مشتاق تر بود و جلوتر از من، بیرون آمده بود..

هانا را خاله اش توی بغل خادم گذاشت و گفت: برایش دعا بخوانید خادم هانا را بغل گرفت..

توی گوشش اذان خواند و بعد سه بار یا علی بن موسی الرضا گفت..

هانا کوچولو خندید و مادرش در اتاقی که پر از عطر امید و زندگی بود، اولین شیر هانا را با عطر حرم به او نوشاند تا یادگاری ترین یادگار عمر بلند، عکس با پرچم و خادمان امام رئوف باشد و دوباره پشت سر خادم ها راه افتادم یک بیمارستان، چشم به راهشان بود..